رحمت جي چادر!
اي منهنجا رب!
تون مون کي،
پنهنجي رحمت جي چادر ۾،
لڪائي ڇڏ،
تنهنجي رحمت جي قطري سان،
ڍڪجي ويندو منهنجو وجود،
منهنجا رب!
تنهنجي دنيا ۾، وسن ٿا حيوان،
پنهنجي لفظن جي تيرن سان،
زخمي ڪن ٿا منهنجو روح،
پنهنجو جگر ته فولاد جو هوم،
پنهنجن جي جهڻڪن بڻايو هوم،
هن مٽيءَ جي وجود تي،
روز وسائين ٿا پٿر،
هي ريزا، ريزا، سڄو آ وجود،
پر ڪنهن کي اچي نٿو نظر،
شيشي جي ٽٽڻ جو آواز آ ٿيندو،
دل جي ٽٽڻ جو ڪو آواز ئي ناهي،
دل جي ٽٽڻ جو آواز،
صرف تون ئي ٻڌين ٿو،
تون ئي ان تي رحم ڪرين ٿو،
باقي ته هت آهن، سڀ تماشائي،
دردن تي به ٽهڪ ڏين ٿا،
زخمن تي به لوڻ ٻرڪن ٿا،
منهنجا خالق!
تنهنجي مخلوق آ ڪهڙي؟؟
آزار ڏئي خوشي ماڻن ٿا،
جهڙي ڪرڻي تهڙي ڀرڻي،
ڪونه سوچن ٿا،
انڌ جي گهوڙي تي سوار رهن ٿا،
ڊگهو رسو به تون تو ڏين،
تون پنهنجا راز، پاڻ ٿو ڄاڻين،
مون ۾ ايندي سگهه ئي ناهي،
ڪنهن سان مان مهاڏو اٽڪايان،
بس توکي آهي هڪڙي التجا،
پنهنجي رحمت جي چادر ۾ لڪائي ڇڏ!