بابا هيءُ ديس آ ڪهڙو؟
بابا! هيءُ ديس آ ڪهڙو؟
جت آهن سڀ پيار جا ويري،
شبنم به هت آهي ميري،
ماڪ ڦڙن مان مير ڳولهن ٿا،
چمن جا مالڪ ئي گل ٽوڙن ٿا،
ڪچڙيون مکڙيون ڇني ڌار ڪن ٿا،
پيرن هيٺان چيڀاٽي ڇڏن ٿا،
ٻوساٽي ساهه ڪڍن ٿا،
گهر گهرائي مهمان هي ڪن ٿا،
شربت ۾ زهر هي ڏين ٿا،
مهمانن سان به ويساهه گهاتي ڪن ٿا،
ونيءَ کي ور کان ڌار هي ڪن ٿا،
سامَ ڪرڻ جو وچن هي ڪن ٿا،
وساري پنهنجا وچن ڇڏن ٿا،
بابا!
هي ناهي سنڌ جو شان،
گهر گهرائي مهمانن کي ماريو!
مڃان ٿي تنهنجي ڏوهي آهيان،
پر اهڙي سلوڪ جي حقدار ته ناهيان،
پٽ جي عيبن تي پردو وجهو ٿا،
ڌيءَ جي عيبن کي پڌرو ڪريو ٿا،
پٽ جي چٽيءَ ۾ به،
سوريءَ ڌيءَ کي چاڙهيو،
ڇا ڌيءَ جو ڪو ارمان ئي ناهي؟
هن کي جيئڻ جو حق ئي ناهي؟
کسي ڇڏي وَرَ جي ڇانوَ،
ڦري ڇڏيو اٿوَ منهنجو چين،
مان به هڪ ڏينهن وڇڙِ ويندس،
ڀنڀوري بڻجي اُڏامي ويندس،
رنگ هت پنهنجا ڇڏي ويندس،
وري نه موٽي واپس ايندس.
لاچار ڇڏيو هو اباڻو ديس،
پاتو هو رسوائي جو ويس،
ڇڏيا هئا سڀ رشتا ناتا،
ڪيڏا هئا اُهي سندر سپنا،
خواب جن ساڀيا نه ماڻي،
ڇا مان تنهنجي نياڻي ناهيان ؟
بخش جي حقدار ئي ناهيان؟
بابا!
هيءُ انصاف آ ڪهڙو؟
صرف آهن نياڻين سان ناحق!
پٽ آهن سڀ کير جا ڌوتل؟
انهن جو ڪو قصورئي ناهي؟
پٽ تي تنهنجي ٻاجهه جو هَٿُ!
ڌيءَ لاءِ تنهنجي آ تِکي ڪاتي،
هر دور ۾ ساڳي ڪهاڻي،
هت آهن سڀ ناريءَ جا ويري،
بابا!
تنهنجو ديس آهي ڪهڙو!
جت آهن سڀ پيار جا ويري!*