اي غريب جا خدا!
اي غريب جا خدا!
تون آهين ڪٿي؟
جڏهن غريب جو ٻار،
بکي پيٽ سُتو،
اي رازق ۽ رزاق!
تون هئين ڪٿي؟
اي مزدور جا خدا؟
تون آهين ڪٿي؟
جڏهن مزدور جي وني
ويم ۾ تڙپي مئي.
اي ڪائنات جا طبيب!
تون هئين ڪٿي؟
اي مظلوم جا خدا!
تون آهين ڪٿي؟
جڏهن مظلوم،
آهون ڪيون دانهون ڪيون،
انصاف لاءِ رلندو رهيو،
توکي سڏيو،
اي سميعُ، بصير!
تون هئين ڪٿي؟
اي ظالم جا خدا!
تون آهين ڪٿي؟
جڏهن ظالم مظلوم تي،
قهرَ برپا ڪيا،
تنهنجي تخليق کي،
ٽوڙي پرزا ڪيا،
اي! ڪائنات جا مصور!
تون هئين ڪٿي؟
اي مخلوق جا خدا؟
تون آهين ڪٿي؟
جڏهن هيءَ سڄي ڪائنات،
تنهنجي ئي تخليق آهي،
پوءِ انسانن جي وچ ۾
ايڏو فرق ڇو آ؟
اميرن جون عياشيون،
غريبن جون فاقاڪشيون،
ڪٿي جام ٿا ڇُلڪن،
ڪٿي لب ٿا سڪن،
اي! آب زم زم جا مالڪ!
تون آهين ڪٿي؟
اي! ڪائنات جا خدا!
تون آهين ڪٿي؟
تنهنجي مخلوق،
اَنگ اُگهاڙي رهي،
بُک تي سمهي،
تڙپي مري،
لُڇندي رهي،
اُڃ ۾ پياسي ٿي مري،
تون هن جي نصيب ۾
لکيو ڇا هي؟
اي تقدير جا مالڪ!
تون آهين ڪٿي؟