واهه اياز! تو سچ لکيو آ!
”پوڍائي کان ڊڄندو ڪر،
جو ساري عمر ڌرتيءَ تي سمهيو،
ان کي جڏهن اطلس جي پٿرڻي ملندي،
تڏهن هو ساري ڌرتي وڪڻي ڇڏيندو*،“
واهه اياز تو سچ لکيو آ!
منهنجي ديس جي ڌرتي،
پوڍائن سڄي وڪڻي ڇڏي آ،
ڇا ٻڌايان؟
ڇا ڇا نه وڪڻي ڇڏيو آ،
ٻيلن جا وڻ به وڍجي ويا،
ٻيلا به وڪامي ويا،
ٻيٽ به وڪامي ويا،
ڪارونجهر به ڪٽجي ويو،
ٿر به اُجڙي ويو،
سنڌو به سڪي ويو،
سمنڊ به ڪاهي پيو،
زمين سڄي ڳڙڪائي ويو،
مارون به لڏي ويا،
منڇر ۾ به زهر ملي ويو،
ملاح به گهر ڇڏي ويا،
جي بستيون هيون آباد سدا،
سي ويرانيءَ جي ور چڙهيون،
تنهنجي شڪارپور،
جيڪا ملڪن ۾ هئي پئرس مشهور،
اڄ آهي ڌاڙيلن جي پناهه گاهه،
سڏائن ٿا قوم جا رهبر،
اٿئي اهي سڀئي رهزن،
مال ميڙڻ ۾ مست اٿئي،
ڪوڙ چوڻ ۾ چست اٿئي،
مانگر مڇ وارا ڳوڙها ٿا ڳاڙڻ،
چهرن تي هن نقاب سجايل،
ووٽ وٺن اٻوجهه عوام کان،
ٽجوڙيون ڀرين ڊالرن سان،
جڏهن ٿي پڪڙ پوي،
تڏهن ٻورين کي ٿي باهه لڳي،
اي مهان قوي!
توکي هن ديس جا ڪهڙا حال ٻڌايان؟
جي تون به اڄ زنده هجين هان ته روئي پوي هان،
اهڙا ڪي وري گيت لکين هان،
جن تي وري توکي زندان ملي هان.
_________________________
* ڪتاب شاعريءَ جو سجدو