هيانءُ ڏاريندڙ منظر!
ڪڏهن نورانيءَ جي ننگريءَ ۾،
ڪڏهن قلندر جي ننگريءَ ۾.
هي راڪاس رلن ٿا،
اهڙا هنيانءُ ڏاريندڙ منظر،
هي قيامت صغريٰ جا منظر.
اڳ اکين ڪين ڏٺا ها،
اڄ اکين اڳيان ڦرن ٿا،
اکيون پٿرائجي وڃن ٿيون،
ساهه مٺ ۾ اچي ٿو،
هر طرف آهن لاش ئي لاش،
هر طرف آهن ڪپڙن کان آجا لاش،
هر طرف رت جا ريلا،
جسم آهن رت سان ريٽا،
هر طرف انسانن جا عضوا،
هر طرف مانهه جا ٽڪرا،
هر طرف آهه پڪار،
هر طرف آهي ماتم برپا،
هر گهر ۾ شامِ غريبان،
هر گهر مان نڪتا ڪئي جنازا،
ڪيئي گهر اُجڙي ويا،
ونين کان وَرَ وڇڙي ويا،
مائرن کان ٻچڙا وڇڙي ويا،
ٻچڙن کان مائر وڇڙي ويون،
ڀينرن کان ڀائر وڇڙي ويا،
ڀائرن کان ڀينر وڇڙي ويون،
هي اهڙا گهرا گهاءُ،
ڪري ويا روحن کي زخمي،
اي ظالم! درنده حيوان!
انسان ۽ انسانيت جا دشمن!
ڪهڙو هو هنن جو قصور؟
الائي ته ڪهڙيون آسون کڻي
من جون مرادون کڻي،
اميدن جا جن ٻاريا ڏيئا،
اُجهايا تن جي زندگيءَ جا ڏيئا،
انسان جي روپ ۾ آهين شيطان،
انسانيت جو ٿو خون وهائين،
جڏهن ٿو تون بم وسائين،
ڌرتي سڄي لڏي وڃي ٿي،
جنت جي لالچ ۾ ٿو انسان مارين،
حورن جا ٿو خواب ڏسين،
جهنم به نه ڪندو توکي قبول،
تنهنجو ٻج ڇٽيو هو ظالم ڪائنر،
وڌي ٿيو آهي وڏو وڻ،
روز ٿا ان مان بم وسن،
ناحق انسانن جا خون ٿين،
انسانيت جي تو ۾ بونءِ ناهي،
اسلام ته آهي امن سلامتيءَ جو مذهب،
ڪهڙو آهي تنهنجو مذهب؟
جنهن ۾ ٿو تون انسان مارين،
ڀٽائي گهوٽ، بلاول، شاهه نوراني،
عثمان مروندي افغاني،
هيءَ آهي صوفين جي ڌرتي،
جت سانجهي ٽاڻي ساز وڄن ٿا،
ڀٽائي جا فقير وايون ورلاپن،
تنبوري جي ساز کي ڇيڙين،
قلندر تي ڌمالون پائن،
مي رقصم ٿي مست ٿين،
نوبت جو ڏونڪو وڄي،
دهل جو ڌڌڪو ٿئي،
بي خوديءَ ۾ هڻن ملنگ ڌمالون،
مستيءَ ۾ پائن جهمريون زالون،
هٿن پيرن ۾ ڇمڪائن ڇيريون،
من اندر جون مرادون پائن،
هت ڪوئي مذهبي مڌ ڀيد ناهن،
هندو، مسلم، سک، عيسائي،
سڀ آهن امن جا پرچاري،
صدين کان هيءَ ريت آ جاري،
ناهن هت بم آپگهاتي،
ڪيڏا به تون بم وسائين،
لڳنديون پوءِ به ڌمالون،
دمادم مست قلندر،
سخي شهباز قلندر،
سنڌڙيءَ جو شهباز قلندر.
_____________________________
قلندر شهباز جي مزار تي بم ڌماڪي تي لکيل نظم