اسان جي ڀائرن کي ڦاهيءَ چاڙهيو!!
هڪ ظالم سفاڪ، راڪاس درندو،
نينگريءَ جي اوسيئڙي ۾ هو بيٺل،
جيئن ئي هوءَ گهر کي ويجهو پهتي،
باز جيان جهٽي ويو،
ويراني ۾ کڻي ويو،
وات تي پوتي ٻڌي،
جهان ئي لٽي ويو،
روح کي مروڙي ڇڏيو،
پيرن سان چيڀاٽي ڇڏيو،
اکين ۾ عڪس ڇڏي ويو،
هوءَ بيجان جسم سان گهر ڏي وري،
حالت هن جي ڏسي،
گهر ۾ قيامت برپا ٿي وئي،
ابو، دانهن کڻي، ڳوٺ جي سردار ڏي ويو،
مظلوم کي انصاف ملندو،
شهپر مروڙي سردار چيو،
”مان ڪندس وڏو انصاف“،
سردار مظلوم نياڻيءَ جي گهر ۾،
پنچائت کي ڪٺو ڪيو،
ڏوهيءَ جي پيءُ کي حڪم ڪيو،
”ڇوري پنهنجي کي تون حاضر ڪر“
والد، هٿ ٻڏي عرض ڪيو،
”سائين! ڇورو ته آهي ڀڳل“
”جيئن، مليو آءٌ حاضر ڪندس“،
سردار وڏي واڪ چيو،
”فيصلو ته اڄ ئي ٿيندو“
”فيصلي ۾ دير ناهيان ڪندو“
سردار حڪم ڪيو،
”پوءِ ڇوري جي ڀيڻ کي حاضر ڪيو،
هن جي ڀيڻ سان به ائين ئي ٿيندو“،
وڏيون ان تي تاڙيون وڳيون،
ظالم پٽ جي مظلوم پيءُ،
هٿ ٻڌي عرض ڪيو،
”ڏوهي منهنجو پٽ آهي،
سزا به اُن کي ڏيو،
منهنجي نياڻيءَ بي ڏوهي آهي،
هن کي نه اهڙي سزا ڏيو“،
هن ڀريل نيڻن سان،
سڀني ڏي واجهايو،
ڪنهن کي به نه ڪهل آئي،
سڀني وسايا هن تي ڏنڊا،
ڏنڊن لڳڻ سان ٿي ويو بيهوش،
سردار وري حڪم ڪيو،
”کڻي اچو هن جي ڌيءَ کي“
پيش ٿيون ننڍڙيون نياڻيون،
سردار جو انوکو انصاف،
”عمر ۾ جيڪا ننڍڙي هوندي،
بدلو به ان سان ٿيندو“
معصوم نياڻي کي ڇڪي،
بدلي ۾ فرياديءَ جي حوالي ڪئي،
”هاڻي بدلو وٺڻ آهي تنهنجو ڪم،
مون پنهنجو انصاف پورو ڪيو“،
وري وڳيون ٻيهر تاڙيون!
پٿر دل فرياديءَ پٽ کي سڏ ڪيو،
بدلي جي باهه ۾،
معصوم نياڻيءَ کي چوٽين کان گهليندو ويو،
اونداهي ڪوٺي ۾ کڻي ويو،
هن جي پاڪ وجود کي اونداهو ڪيو،
هن جون دانهون عرش کي نه ڏاري سگهيون،
پٿر دليون پاڻي نه ٿي سگهيون،
انصاف جا علمبردار، مُڇون مروڙيندا رهيا،
مٿي تي پاتل طرا لوڏيندا رهيا،
خدا جي لٺ به آهي بي آواز!
هن سردار جو ڦاٽ به ڦاٽي پيو،
شهر ۾مظاهرا ٿيا شروع،
حڪمرانن جي ڪن تي به جونءَ چري،
ٻنهي نينگرن کي سڏايو ويو،
انتظار گاهه ۾ ويهاريو ويو،
هي ٻئي معصوم جهرڪيون،
ظالم بازن جون هيون جهٽيل،
ننڍڙي نياڻيءَ جا سڏڪا سڏڪڻ لڳا،
ڪنهن آٿت مان، ڪلهي تي هٿ رکيو،
هيءَ ڀيڻ هئي اُن باز جي،
جنهن هن کي هو جهٽيو،
هن آٿت جي هٿ،
وڌيڪ روئاري وڌو،
ڏوهي جي ڀيڻ،
هن معصوم کي ڀاڪر ۾ ڀريو،
هي بازن جون جهٽيل هيون جهرڪيون،
درد هو ٻنهي جو ساڳيو،
حاڪم پنهنجي حاڪميت سان،
داخل ٿيو انتظار گاهه ۾،
هيسيل هنن هرڻين کي،
ڀاڪر ۾ ڀريل ڏسي، حيران ٿي،
قرب مان چيو،
”اوهان ٻنهي سان انصاف ٿيندو،
ڏوهارين کي سزا ملندي“،
معصوم نياڻين هڪ ٻئي جو هٿ جهلي،
حڪمران کي چيو،
”ٻين کي سزا پوءِ ڏجو،
پهريون اسان جي ڀائرن کي ڦاهي چاڙهيو،
اسان ٻنهي جو درد آ ساڳيو“،
هنن سڏڪي هڪ ٻئي کي ڳلي سان لاتو،
ٻنهي جون آهون، ٻنهي جو سسڪيون،
ڪمري ۾ گونجنديون رهيون،
پڙاڏو بڻجي موٽنديون رهيون،
وڏي نياڻيءَ ننڍيءَ معصوم نياڻيءَ جو،
چهرو پنهنجن هٿن ۾ جهلي چيو،
”منهنجي ڀاءُ کي ڦاهي چاڙهيو،
جنهن هن معصوم مکڙيءَ کي،
پنهنجي حوس سان آهي چيڀاٽيو،
هيءُ منهنجو ڀاءُ نه، درندو آهي،
هن کي جيئڻ جو حق ئي ناهي،
جو ٻئي جي عزت تي وار ڪندو،
ان جي عزت به محفوظ نه رهندي،
سرعامِ نيلام پئي ٿيندي“،
هنن معصوم نياڻين،
حاڪم کي هٿ ٻڌي چيو،
”اسان جي ڀائن کي ڦاهي چاڙهيو.“*