اڙي! شهر قاتل!
اڙي! شهر قاتل!
اڙي! شهر قاتل!
تون بي رحم آهين!
نئين سال ايندي،
تون ڳڙڪايون جوانيون،
مٽن مائٽن ڏي، اُماڻيا تو لاشا،
هي آيا هيا،
نيڻن ۾ سجائي ڪيئي سپنا،
ڏورانهن شهرن کان،
بند ڪمري جي پکي ۾،
لٽڪيل نائله جو لاشو،
ڇڏي ويو پويان،
اُلجهيل ڪئي ڪهاڻيون،
جي اڄ به اُلجهيل ئي آهن،
ناتال جي موڪلن ۾،
هيءَ آئي ڇو هتي هئي؟
گهر وارن هن کي،
اجازت ڇو ڏني هئي؟
هن سَنَدَ ڪين ماڻي!
هن جواني به ڪين ماڻي!
مادرِ علم مان نائله جو،
اماڻيو تو لاشو،
تون مادر علم آهين،
يا ٿيو وفاق آهين؟
اڙي! شهر قاتل!
اڙي! شهر قاتل!
تون بي رحم آهين!
زيرو پوائنٽ تي،
تون معصوم شازيه کي،
بس جي ڦيٿن ۾،
روڊ تي گهلي تو ماريو،
تنهنجا مدهوش ڊرائيور،
مدهوش ئي رهن ٿا،
هن جي هٿن ۾ هئا،
گل ڪيئي ڳاڙها،
خبر هن کي ڪهڙي،
پن، پن ٿي روڊن تي ئي ڇڻندا،
الائي! ته ڪهڙيون آسون کڻي،
هيءَ گهر کان هئي نڪتي،
روڊ تي رهڙجي امڙ ڏي ورندي!
اڙي شهر قاتل!
اڙي! شهر قاتل!
تون بي رحم آهين!
صبح جو سويري،
اسر ويل اُٿي هي،
توڏي اچڻ جي،
ڪن ٿا هي تياري،
رش ۽ سوڙهه ۾،
درين ۾ به لڙڪي،
پڄن ٿا تو وٽ،
هي بدمست ڊرائيور،
ڄڻ ته آهن شهنشاهه،
نه ٻڌن نه ورائن،
ڪريو در مان نينگر،
چيڀاٽيو ڦيٿن سان،
رڙين ۽ ڪوڪن تي،
جڏهن بس بهاري.
امڙ جي اکين جو،
ڏيئو ويو وسامي،
مهراڻ يونيءَ مان،
وريو گهر ڏي لاشو،
مرڪن واري گهر ۾ ،
برپا ٿي قيامت ،
نه موڙ ٻڌا لاڏل،
نه لائون لڌائين،
نه ويس پاتو گهوٽل،
نه لاڏا چيائون،
امڙ ۽ ادين جون،
ٿيون آسون اڌوريون،
بابل جي به ڳل تان،
سُڪا ڪين ڳوڙها،
ڄاڃين جي بدلي،
ٿيا ڪُلهي ڪانڌي،
اڙي! شهر قاتل!
اڙي! شهر قاتل!
تون بي رحم آهين!!