سنڌ جي نياڻيءَ جي درد ڪٿا!
سنڌ جي نياڻيءَ جي دردڪٿا!
او! منهنجي ديس جي معصوم نياڻي!
آب زم زم کان پاڪ تون نينگر نماڻي،
اَبي، امڙ ۽ ڀاءُ جي تون پياري،
برف ٽڪر لاءِ برف ٿي وئين،
ڪيو هن ديس کي تو مياري،
ڪٿان شروع ڪيان؟ تنهنجي درد ڪٿا!
ڇا لکان؟ منهنجو قلم ٿو سڏڪي!
ڪيئن لکان؟ منهنجو روح ٿو تڙپي!
دل به خون جا ٿي لڙڪ وهائي،
اکيون ندامت کان آهن جهڪيل،
ڪيئن مان تنهنجي لاش ڏسان؟
ڪيئن چڙهين بگهڙن جي ور؟
ڪهڙا آهن هي ديس جا واسي؟
هنن کي پنهنجيون نياڻيون ناهن؟
ڪيئن نه تون تڙپي هوندين!
ڪيئن نه تون سڏڪي هوندين!
بي رحم کي توتي قياس نه آيو؟
بي شرم کي ڪو شرم نه آيو!
ظالمن ڪومل ڪچڙي مکڙيءَ کي،
پيرن ۾ چيڀاٽي ڇڏيو،
هي سفاڪ درندا وحشي حيوان،
هي بکيا بگهڙ موزي مروان،
هي انسانيت کان وانجهيل انسان،
ڏني اٿن جهنگ جي مرن کي مات،
جهنگ جي مرن به ڪيو آهن ماتام،
هن ديس جي نياڻين سان انياءَ آهي مدام!
هن ديس جو آهي ڪهڙو قانون؟
هر طرف وحشي گهمن ٿا بي لغام،
ڀائر آهن ڀينرن جا محافظ!
موت جي بستري تي به ڀيڻ جو اُلڪو!
اٽڪيل هو نڙيءَ ۾ سڏڪو!
رت ۾ ريٽو، هيون لبن تي سدائون،
بابا! رقيءَ کي بچايو،
رهزن هن کي ماري ڇڏيندا،
اهڙو ايثار جو دنيا ۾ ناهي مثال،
جهڙو قائم ڪيو آهي، ڀاءُ قادر سيال،
معصوم للڪاريو آهي رهزن کي،
عوام للڪاريو آهي رياست کي،
تييسين نه ڪو سک ٿي سمهندو،
جيسين نه رهزن ڦاسيءَ چڙهندو،
منهنجي ديس جي معصوم نياڻي!
ڪهڙي لکان تنهنجي درد ڪهاڻي.