ڪنهن جو نه محتاج ڪجانءِ!
منهنجا رب!
تون ٻاجهه ڪجانءِ!
لکن جي سهاري کان،
هڪ تنهنجو سهارو ڪافي آ!
نٽهڻ اُس ۾ تنهنجي مهر،
بڙ جي ڇانوَ کان گهاٽي آ،
ڄڻ موسم جهڙالي آ،
هيءَ دنيا ڏاڍي دجاليءَ آ،
بس دجالن کان محفوظ ڪجانءِ.
ڪير آ پنهنجو ڪير پرائو،
ڪا خبر ئي ناهي،
مفادن جي وڻ ويڙهيءَ ۾،
هرڪو وڪوڙيل آهي.
ڪير، ڪنهن کي پنهنجو سمجهي؟
هرڪو مفادن ۾ جڪڙيل آهي،
بس تنهنجي ذات ئي پنهنجي آ،
جا هر لمحي ٿي ياد رکي،
هر ڏک ۾ ٿي ساٿ ڏئي،
هيءَ دنيا آهي سک جي ساٿي،
مولا! تون مهر ڪجانءِ!
تون پنهنجو ڪرم ڪجانءِ!
توکان ڪجهه نه گهران ٿي،
بس، پنهنجي ذات کان سواءِ،
ڪنهن جو نه محتاج ڪجانءِ!
مولا! بس تون مهر ڪجانءِ!