آخرت جو سفر شروع ٿيو!
آخرت جو سفر شروع ٿيو!
ٺاهي رکيو اٿم ٿيلو،
اڇو ڪفن، سنڌ جو اجرڪ!
جمون رلي، آسماني چادر،
اڇي ڪفن ۾، آسماني چادر تي،
ڪاش! ان وقت ڏسي سگهان!
تصور ۾ مون پاڻ کي ڏٺو آ!
چوليءَ تي لکيل دعا قند معظم،
پيشانيءَ تي رومال مٿان،
مشڪ امبر سان لکيل عهدنامو،
اڇي ڪفن ۾ جسد خاڪي،
مٿان پيل هو اجرڪ لاثاني،
قلن، ڪلمن سان چادر سائي،
وجهن پيا پيارا گل گلابي،
ڇڻڪن پيا گلاب جو پاڻي،
ڏوليءَ ۾ پنهنجي پيارن کنيو هو،
سينگارن پيا ننڍڙي ٻار وانگر،
ڪنهن سڏڪي رُنو هو،
پاڙي جي وڏي پڌر تي،
سڀني مڙي جنازو پڙهيو هو،
وري ڪلهن تي پيارن کنيو هو،
گام، گام تي درود پڙهيو هو،
جنازو اچي منزل قبرستان تي پهتو،
پيارن ملي لحد ۾ لاٿو،
لحد پاٻوهه مان چيو ”مرحبا هلي آ“
توکي سمهاريندس سيني سان لائي،
هت ڪائي منافقي ناهي،
مان هوندس، تنهنجا عمل هوندا!
”مان ته خالي هٿڙا کڻي آئي آهيان،“
خالي هٿ ڏيکاريندي چيم،
ڪِري پيا اکين مان ڳوڙها،
ندامت کان ڪنڌ جهڪي پيو،
پنهنجو ئي شعر ياد اچي ويو،
اڪيلو سر، قبر ڪاري،
مٿان منڪر، نڪير زاري،
سزا وار آهيان ڏاڍي،
پڪاريان ٿي مان پنجتن کي،
پنجتن جي نانءَ کڻڻ سان،
روشن ٿي وئي قبر ڪاري،
پيارن قبر مٿان مٽيءَ جا مڻ وڌا،
پيرن سان لتاڙي، محفوظ ڪيو،
مٽيءَ جي قبر ٺاهي،
هٿن سان هموار ڪئي،
گلن جي مٿان چادر چاڙهي،
مغفرت جي دعا گهري،
قبر جي حوالي ڪري،
گهرن ڏانهن ٿيا هي راهي،
اڪيلي مان، ۽ منهنجو خدا!
مان ڄاڻان ۽ منهنجو خدا!
حسين زندگانيءَ جو سفر ختم ٿيو،
اڻجان آخرت جو سفر شروع ٿيو.