ديس جو استاد!
هن ديس جي استاد جي،
هن ديس جي مظلوم جي،
ڪٿان ڪيان ڪَٿَا شروع،
هي پنهنجا حق وٺڻ لاءِ،
آيا هئا ڪلاچيءَ ۾،
هن ڪلاچيءَ جي ڪُن مان،
واڳون ور، ور ڪري نڪري پيا،
محافظن جي ويس ۾،
ديس جي استاد تي،
ڏنڊا وسندا رهيا،
واٽر ڪينن جا ڦوارا،
شلنگ جا وسڪارا،
ڪِرندڙ رت جا ريڳاڙا،
خون ۾ لت پت ويچارا،
روڊن تي گهلبا رهيا،
پوليس جا ڏنڊا وسندا رهيا،
روم جلندو رهيو
نيرو بانسري وڄائيندو رهيو،
استاد ڪٽبا رهيا،
حڪمران، مزار قائد تي،
تقريرون ڪندا رهيا،
قائد جي روح کي تڙپائيندا رهيا،
قائد جي جنم ڏينهن تي،
استاد کي ڏنڊن جون سلاميون ڏيندا رهيا،
نياڻين جي مٿي تان،
پوتيون لاهيندا رهيا،
نياڻين کي مٿي تي اجرڪ،
پارائڻ وار عمر ويا،
نياڻين جي مٿي تان پوتيون لاهڻ وارا،
حڪمران جا ڪاريندا آهن،
جمهوريت آهي وڏو انتقام،
ناهي وٺڻو ڪنهن کان حساب،
پوءِ هي ڪهڙي آهي تنهنجي جمهوريت؟
استادن کان وٺين ٿو ڪهڙو وير؟
استاد ته تنهنجا خالي دٻا آهن ڀريندا،
شايد خدا جو آهي استادن کان حساب،
جيڪي نااِهل، ظالم سياستدانن کي،
عوام مٿان ٿاڦيندا آهن،
پوءِ ظلم جو هڪ سفر شروع ٿئي ٿو،
حڪمرانن کي کٽرائي انعام وٺن ٿا،
اڄ انهن حڪمرانن کان،
ڏنڊن جون سلاميون ملن ٿيون،
ان ئي ريڊ زون تي،
دهشتگردن لاءِ روڊ بهاريا وڃن ٿا،
پاڻي پيارا وڃن ٿا،
استادن تي ظلم ڏسي،
سنڌ ڪو فلسطين لڳي ٿو،
ڄڻ ڪشمير لڳي ٿو،
استاد ۽ نياڻيون،
موبائل وين ۾ ٻڪرين جيان،
سٿبا رهن ٿا،
استادن تي پوليس جو تشدد ڏسو،
جهنگ جو ڌنار به،
نه ڪٽيندو هوندو جانور*