مون صرف سنڌ تي لکيو آ!
مون صرف سنڌ تي لکيو آ،
نثر هجي يا نظم هجي،
ڌرتيءَ جي دانهن ئي آهي،
ديس کي لٽيرن جي آ ڊگهي قطار،
ڪنهن جا ڪنهن جا نانءُ ڳڻيان؟
جڏهن خلجين روپا تي اَنڌي آندي،
تڏهن دودي سر ڏئي ويساهه ڏنو،
جڏهن ديبل تي قاسم ڪاهه ڪئي،
تڏهن ڏاهر ڌرتيءَ کي رت جو ريج ڏنو،
جڏهن فرنگين مياڻي ۾ توبون هلايون،
تڏهن هوشوءَ نعرو هڻي، تلوار هلائي!
ڪڏهن ڪنهن لُٽيو،
ڪڏهن ڪنهن ڦُريو،
بس سنڌ هر دؤر ۾،
لُٽبي رهي ڦربي رهي.
هاڻي ٿو وفاق لُٽي!