من المهد کان الي اللحد تائين ـــ خير النساءِ جعفري
طارق جي آئون ”ڀيڻ“ به ناهيان.
ها مان سندس دوست به ناهيان ايڏي جو سندس شخصيت تي ڪا ٽيڪا ٽپڻي ڪري سگهان، سندس ڪهاڻين تي ڪو قلم کڻي سگهان، آئون ايڏي پارکو به ناهيان.
طارق ننڍڙي حُج هلائي مون کي پاڻ ۽ پڙهندڙ وچ ۾ ڪباب جي هڏي بنايو آهي.
هڪ ننڍڙي ڳالهه: (شيعه هئڻ ناتي) محرم ۾ حشر واري ڏينهن ٻڌو اٿم مولائي مسواڙ تي پٽڻ وارا گهرائي (حسين عه) کي روئندا آهن (هت طارق مون کي ڪائي مسواڙ ناهي ڏني هڪ ڪنگلو ٻي ڪنگلي کي ڇا ڏيئي سگهندو؟) بهرحال جسٽس ڪيانيءَ واري ڳالهه ”حسين جي غم ۾ روئڻ وارن ۾ ثواب/روئاريندڙن کي ثواب ۽ جيڪي روئڻ هاريون شڪليون ٺاهن انهن کي به ثواب!
رُنو طارق آهي، ”قرة العين حيدر“ چواڻيءَ ته: ”امام زين العابدين سڄي ڄمار روئيندو رهيو“
ان ڪري هن ڪِتاب جا سمورا (قل) آئون طارق کي بخشيان.
روئاريندڙ آئون آهيان، سو ڪجهه (قلن) تي آئون پنهنجو به ٿي حق سمجان. (جو شيعا حسين رضه کي ايترو ناهن روئيندا جيترو زينب رضه کي)
۽ ها، هن مجلس ۾ پڙهندڙ به ثواب جا حقدار رهيا. جو هنن روئڻ هاريون شڪليون ٺاهيون.
طارق بولڊ ڪهاڻيڪار آهي. مڃيو اٿم.
هو مون کان ڏهه دفعا دئوس ڪهاڻيڪار آهي. پر سندس دل اندر جو هو دادلو ٻارڙو (دئوس) نه آهي. هو يتيمي انداز ۾ اڃان ڪنهن Labour room ۾ پلجي رهيو آهي. (هن preface جا مڙيئي قل انهن ٻارڙن لاءِ جيڪي Labour rooms مان نڪري نه سگهيا.)
قرة العين چيو آهي: ”زندگيءَ کان گهڻا سوال نه ڪريو.“ علامه آءِ آءِ قاضي چيو آهي: ”پنهنجي ڀاڳ کي بند مٺ ۾ ئي محفوظ سمجھيو جيئن ٿيڻو آهي تيئن ٿيندو نه ته، ٻي حالت ۾ ٿي نه سگهندو.“
علامه صاحب نهايت ئي شريف طبع شخص هو. هو قدرت جي قصن کي قضين ۾ بدلجندو ڏسي درياهه ڏانهن ويو ۽ وري نه موٽيو. طارق جوان همت اديب آهي. هن ۾ درياهه ۾ گهڙڻ بدران درياهه کي للڪارڻ جي سگهه آهي...!
۽ ها طارق ڌاڙيل به ناهي، ڌاڙيل ٿيڻ جي ڳالهه اسان جي وڏڙن جي هن پروليءَ مان پرائي وٺڻ گهرجي.
نَرَ جي مٿان نَرَ، نر تي ٿي ناري.
جي مڙي نهارين، ته نر ناريءَ جي واتَ ۾!
بس ڇوڪرن جي ڪچهري، ڪچهريءَ جو Clemiax اهي lens يا عينڪون آهن جيڪي ٽن هزارن روپين ۾ وڪامجن ٿيون. جن جي پائڻ سان ماڻهو ماڻهوءَ کي الف اگھاڙو ڏسي سگهي ٿو.
توبهه! توبهه!! ڪهڙو خراب زمانو آهي.
ماڻهو ماڻهوءَ کي اگھاڙو ڏسي.....؟!!
”پر يار... ملنديون ڪٿان اهي عينڪون؟“
”ٽي هزار ڪٿان ايندا.....؟؟“
......”ڌاڙو؟“
طارق ڌاڙيل نه ٿي سگهيو. هو اديب ئي رهجي ويو. ادب ۾ به هاءِ گهوڙا ڪندو رهجي ويو.
”درياهه توتي دانهن ڏيندس ڏينهن قيام جي!“
قيام جو ڏينهن ڪين بخار جي شدت!!
منٽوءَ چواڻي:
”ادب وقت جو ٽيمپريچر آهي.“ طارق ان ٽيمپريچر کي شدت جو رنگ ڏيئي ڄڻ لال بتي جي Casuality کي للڪار ڏيئي رهيو آهي. Casuality جو غم آهي يا طارق جو الم آهي.
طارق پنهنجين ڪهاڻين جي آڌار تي ڪيترين جاين تي ڊائزاپام ۽ مسينڊريڪس جي نشاندهي ڪندي ننڊ جا نياپا ڏيئي هڪ جھٽڪي سان فورن حوالي موالين جي هٿان سگريٽن تائين ڦريو وٺي.
اهو سندس جيون جي ٻه نڪتاتي پروگرام ۾ طبيعت جو توازن آهي ڪِنَ سندس شدت جي حقيقت شناسي، جو کيس خبر آهي ته جيڪي Patent دوائون هو Afford نه ڪري سگهندو، اهي بيماريون به هو هرگز نه پاليندو....
عمر جي جنهن حصي ۾ سندس پير آهي ان پٽاندر هو نظرياتي لحاظ کان بيحد جذباتي آهي. ايتري قدر جو مان ڀانيان ٿي ته ڪا ڇوڪري جيڪڏهن سندس درد کي سمجھي پنهنجي ننڊ بچائڻ لاءِ ٻه گوريون (ڊائزاپام) وٺي ته طارق هن جي سڄي شيشي گلي کان لاهي بجا آڻيندو ــ بنا ويچار جي سڄي شيشي گلي کان هيٺ لاهڻ کانپوءِ Thanks ڪرڻ جو منجھس ساهس ئي ڪٿي هوندو.
نظرياتي لحاظ کان جذباتي هجڻ پنهنجي جاءِ عملن هو نفسياتي طرح هڪ تندرست ڇوڪرو آهي. ذهني دٻاءَ ۾ پيڙهيل مريض سئيٽرن جا بند گلا پائڻ کان لهرائيندا آهن. طارق کي مون ڪڏهن به Open سئيٽر پائيندي ناهي ڏٺو.
طارق ڇا آهي؟
طارق ڇو آهي؟
طارق ائين ڪيئن ٿيو؟! ٽي سوال What-Why and How جا.
مون کيس آرٽس فيڪلٽيءَ جي ڏاڪڻين تي پنهنجين ساهيڙين ۽ ساهڙن سميت اڪثر ويٺل ڏٺو اٿم. سندس چيرولي اکين ۾ چمڪندڙ خاموشي ۽ حجائِتي انداز ۾ ڳالهائيندي ۽ جيڪڏهن هو نه به ڳالهائيندو آهي تڏهن به سندس چپ چرندا رهندا آهن، ها مون کيس هميشه چيونگم کائيندي ڏٺو آهي (شايد هو پنهنجي محروميءَ جا چڪ چيونگم مان چُڪائيندو رهندو آهي) چيونگم ٻار کائيندا آهن ٻار ته نچندا به آهن. پر طارق پچندو آهي.
پچڻ گهڻا پچايا تون پچڻ کي پچاءِ
طارق جي (حلالي) وجود ۾ مون هڪ حرامي ٻار ڏٺو آهي.
(چيونگمن تي حلالي توڙي حرامي ٻنهين ٻارن جو هڪ جيترو حق آهي) ڀانءِ هو پنهنجي اندر جي ٻارڙي کي چيونگمن جا چشڪا ڏيئي کانئس ڪو ڌڪ پلرائڻ ٿو چاهي. (جن ٻارن جون مائرون مري وينديون آهن اهي ٻار ڪچا ڌاڳا آڱرين ۾ اٽڪائي انهن ۾ پناهون تلاش ڪندا آهن).
۽ هاڻ سندس ڪهاڻين جون ڪجهه ڪڙيون پڪڙي آئون طارق کي (قلم هن وقت منهنجي هٿ ۾ آهي جو ڏاڍو سو گابو) ڇهڻ چاهيان ٿي. ڀل ان ۾ ڇهاءُ جي آڌار سڄو سارو نه، ته سندس اڌ بدن جون ڪجهه جھلڪيون ئي پڙهندڙن تائين پهچي سگهن.
طارق جي ڪهاڻين جو سفر من المهد کان الي اللحد تائين سندس تقريبن هر ڪهاڻي جا سلسلا پينگهي جي لوڏ کان شروع ٿي مڪليءَ جي قبرستان ۾ گم ٿيندا نظر اچن ٿا.
رات، سانت ۽ سوچون
هڪ بولڊ ڪهاڻي آهي طارق ان ڪهاڻيءَ کي اهو نالو ڏيئي پنهنجا هٿ خوبصورتيءَ سان بچائي ويو آهي. آئون اگر اها ڪهاڻي لکان ها ته سنئون سڌو نالو رکانس ها Kiss the Kisses.
سندس تخليق ڪيل ڪردار جي Kiss تي سڄي ڪهاڻيءَ جو Climax آهي. هت آئون هڪ ننڍڙي ڳالهه چوندي هلان ته: “Kiss” ٻن وجودن ۾ پيدا ٿيندڙ هڪ حقيقت جو نالو آهي. Kiss پاڻ سمورو سچ نه آهي. ڪنهن سچ تائين پهچڻ جو ذريعو ڀل ٿي سگهي ٿي. Kiss via Sex پر خود Sex به سمورو سچ ناهي. Sex به ڪنهن سچ تائين رسڻ جو هڪ ذريعو آهي. طارق کي جا Sex ”لولي پاپ“ ڳلن ۾ نظر آئي. مون کي سا Sex خود طارق جي چيونگمن ۾.
پيلو ڌنڌ
هڪ بيحد سهڻي اسٽائيل ۾ پيرائِتي ڪهاڻي آهي.
”اسان سڀ بيمار آهيون پر ظاهر نٿا ڪريون پنهنجن غمن کي ائين ٻين کان لڪايون ٿا جيئن بوٽ اندران پاتل ڇڄي ويل جوراب“ ۽ انهيءَ قسم جا گهڻائي من ۾ پيهي ويندڙ پيلو ڌنڌ ڪهاڻيءَ جا ڊائلاگ.
سندس اها ڪهاڻي پڙهندي مون کي (غازي) ياد آيو. ڄڻ طارق ۽ سندس (هيروئن) هڪ ئي رستي تان گهمندي به ٻن الڳ الڳ گهرن جي تلاش ۾ هجن.
”هي رستو ڪهڙي دنگ وڃي ختم ٿيندو؟ هي رستو اگر ڪنهن بنگلي تي وڃي ختم ٿئي ته سمجهه تنهنجو آهي، اگر ڪنهن صحرا ۾ وڃي ختم ٿئي ته ڀائنج منهنجو آهي.“
۽ ها، هن ڪتاب جي Preface کي اختتام تي آڻڻ چاهيان ٿي. ڪيئن؟ مون کي خبر ناهي.
ڇو جو طارق جي عزم جي مون کي خبر آهي. سندس عزم جو اندازو سندس هن جملي مان جھلڪندو ڏٺو اٿم: ”منهنجي قميض جي گلي جو آخري بٽڻ به ڳالهائيندو آهي.“
پر طارق جي عزم کي Motivate آئون ڪيئن ڪريان؟ مون کي خبر نه آهي. سندس ڪهاڻين جا سرا ڪنهن اونداهي ڪن ۾ گم ٿيندي نظر اچن ٿا! (سندس ڪهاڻين ۾ اهي بيحد هنڌائتا ٿا لڳن) پر خود طارق ۾ انهن هنڌائتن سرن کي آئون مٽائڻ چاهيان ٿي. (ڀل مان سندس (ماءُ) نه سهي/ڀل مان سندس ڀيڻ نه سهي) سندس قلم جي treatment مان مون کي سندس طبيعت subnishiveness جو اندازو ٿيو اٿم سو کيس آئون ٽي. وي جي ڪنهن هيروئن جيان نه چوندس: ”نڪري اچ طارق! ان frustration مان نڪري اچ“ بلڪه کيس للڪار ڏيندس: ”ٻچو! ان frustration مان نڪر ڇو جو گلشن اقبال ڏانهن ويندڙ سڀ رستا تنهنجي انتظار ۾ آهن“.