اي اڏامندڙ پوپٽ....! ـــ حسن مجتبيٰ
لئه ۾ بنسري آهيان
پيار ۾ الوٽ آهيان
اي وديا پتي تنهنجو
آئون ٻيو جنم آهيان
(اياز)
هن ننڍڙي کنڊ جي پراچين اتهاس جي سفر کان ڪيئين يگ اڳ، آريه ويدڪ شاعر، سپت سنڌو اڪري. پنجاب جي ميدانن مان ٿيندا جڏهن اوڀر ندي هندوستان جي ساين ماترين ۾ پهتا هئا ته انهن آريا ويديڪ شاعرن رگويد رچيو ۽ انهيءَ رگويد ۾ چيل آهي:
هن ٻالڪ در جو دروازو کڙڪايو ـــ ماءُ دروازو کوليو...... ۽ هن کي پنهنجي ڀريل ڀريل ٻانهن ۾ ڀري ورتائين، پوءِ پيار سان ماءُ پڇيو اڄ تو ڇا سکيو......؟
هن ٿيلهو کولي. ڦرهي ڪڍي ماءُ کي ڏني
”هيءُ ته بالڪل چٽي آهي.“
”پر مان ته سڄو ڏينهن هن تي اڻ ڏٺي اوم جون تصويرون ٺاهيندو رهيو آهيان “.
”پر ڇو؟ مون ڏانهن ڏس“ ان سمي ٻالڪ کي ماءُ ان سندر ۽ سگھاري وڻ وانگر لڳي جنهن جون ٽاريون ميوي سان جھنجھيل هيون. پڪو پڪو ۽ رس ڀريو ميوو.....
هن سگهاري ۽ سندر وڻ جي ڇانءُ ۽ ڇهاءُ اوم جهڙو هو.
ته، پيارا لوڪو!! هن سمي اوهان اوم جهڙن انسانن جي ڏٺل وائيٺل ڌرتي ماتا جون تصويرون ٺاهيندڙ ٻالڪ ”طارق عالم ابڙي“ سان هيءُ شام ملهائي رهيا آهيو.
آءٌ ڪئاسي موڊو ناهيان
پوءِ به لڳي ٿو منهنجو مقدر
هن جهڙي تنهائي آهي
منهنجي گهر ڀي ڪنهن ڪرڻي جي
ڇاتيءَ منجهه ڇپائي بڙڇي
شام اچانڪ آئي آهي. (اياز)
شوخ رنگن، شرارتي ٻارن، زندگيءَ سان ڀرپور ناچن ۽ ذهين ڇوڪرين ۾ دلچسپي رکندڙ اسانجو دوست ”طارق عالم ابڙو“ پنهنجي جنريشن جو “genus creative one” آهي، ڇاڪاڻ ته هو At a time ڪوي، ڪهاڻيڪار، مصور، ڊراما نِگار، ناولسٽ ۽ اداڪار آهي.
سنڌ جي آرٽسٽ فئملي جي هن ميمبر (مونکي لڳي ٿو) ڄڻ ڪنهن آرٽ گيلريءَ ۾ جنم ورتو آهي. جنهن جي ڪري ئي هن جي شخصيت ۽ هن جي تخليقن ۾ مور پنک جا هيڏا رنگ رچي ويا آهن.
ٻڌو ٿئون ته آريه ويدڪ شاعر، مورپنک سان رگ ويد لکندا هئا ۽ مون کي لڳي ٿو ته هيءُ شخص ”طارق“ اڄوڪي سنڌ ۾ ڪنهن آريه ويدڪ شاعر جي ڀٽڪندڙ آتما آهي، جيڪو ورهين کان پرهه جي پيالن ۾ جيون رنگ جهڙو سوم رس ڀري، موهن جي دڙي جي نرتڪي سمبارا کان وٺي تارا گهنشام تائين، ڪلا جي نانءُ ”چيئرس“ ڪندو رهيو آهي. ۽ ڄامشوي جي هر شامَ، لهندڙ سج هن جي من ۾ ٻڏو آهي.
هيءُ طارق عالم فائن آرٽس جي دنيا ۾ ”رقاصه جي پير جو زخم “ ۽ خدا جي ازلي تنهائي جو “Fellow traveler” آهي.
جيئن مهان ڪوي اياز چيو آهي:
پراني سي مئي هي، پراني سي شيشي
بصيد رنج ناصبح، بصيد زوم زاهد
پلاتا رها هون نئي مئه ڪشون ڪو
جو روح ابد مين تراش گئي ٿي
وه اضام لايا هون ليڪن
ڪهين وه جبين نهين هين
ڪهين وه امتياز پرستش نهين هي
آرٽ جي حوالي سان ”طارق“ جي زندگي ۽ زندگيءَ جي حوالي سان ”طارق“ جو آرٽ، ڪڏهن به ٻه الڳ موضوع نٿا بڻجي سگهن.
طارق جو آرٽ زندگيءَ سان ڀرپور آهي ۽ طارق جي زندگي آرٽ سان ڀرپور آهي.
زندگيءَ جي رنگ منچ تي طارق ولئين ۽ ڪيرئڪٽر رولز کان سواءِ ٻيو هر رول پلي ڪندو آهي.
طارق ”زندگيءَ جي اسٽيج“ تي اهو، ”سپر اسٽار“ آهي جنهن جي Royal Command Performance تي هن جي فين ڇوڪرين فلائينگ ڪس ڪيون آهن.
هيءُ ساڳيو قرة العين حيدر جي ڪهاڻي ”فوٽو گرافر“ ۽ ”آواره گرهه“ جي Main Charactors جهڙو آهي.
”طارق“ پنهنجي Age group ۽ سنڌي ادب جي New age جو روميو ته نه پر ”هينيبال“ آهي. جنهن کي هڪ ڏينهن Alpas جا پهاڙ پار ڪرڻا آهن.
هو اڄ جي آلٽرا Mode سنڌي ڪهاڻين جو Boy Friend آهي.
رومانس هن جي زندگي آهي يا وري هن زندگيءَ سان رومانس ڪيو آهي. رومانس ۾ هيءُ ارنيسٽ هينگوي جي اڻ ڇپيل ناول gordeus of edns جي Teen ager هيرو جهڙو آهي.
اي اڏامندڙ پوپٽ
ڇا تون منهنجي سرتيءَ جي
سنگ ۾ رهيو آهين؟
روپ جو پڄاري آن
روز ڪنهن نئين گل جي
رنگ ۾ رهيو آهين
(اياز)
نوڪري بنان ڪا به ڇوڪري ”طارق“ جو Headech ڪونهي.
طارق البرٽ ڪاميو جي ڪهاڻي ”جسٽ“ جي انهيءَ پياري ڪردار انارڪسٽ وانگر آهي. جيڪو بولشويڪن سان ان لاءِ اچي مليو هو ته روس ۾ زار سونهن ۽ Truth جو دشمن هو.
انصاف لاءِ وڙهڻ ان انارڪسٽ جو مسئلو ڪونه هو.
طارق لورڪا جي انهن لفظن ۾ يقين رکي ٿو ته هيءُ رسول حمزه توف جيان بازيگري به سکي سگهي ٿو، پر نوڪري نه ڪندو ڇاڪاڻ ته طارق Naturally اينٽي Establishment آهي، طارق جهڙن حساس ڪردارن جو Anti Establishment هجڻ ڪا نئين ڳالهه ڪونهي. هي قديم ۽ جديد يونان جي پروميٿس کان وٺي فلاسي جي اليڪوس تائين هسٽاريڪل بيد گرائونڊ رکن ٿا.
”مان ڪو سياسي ماڻهو ناهيان پر دنيا جي هر شاعر وانگر انقلابي آهيان“. طارق ـــ لورڪا جي ڊرامن ۽ شاعريءَ جي هيروز اسپيني خانه بدوشن جهڙو جپسي آهي.
طارق جڏهن ڌرتتيءَ ويل ڏاڍي شوق سان حيدر آباد جي رستن ۽ گهٽين ۾ مون کي گهمندو ڏسڻ ۾ ايندو هو ته مون کي هڪ Science Fiction اسٽوري ياد اچي ويندي هئي. جنهن جو مرڪزي ڪردار هڪ ڇوڪرو هو، جيڪو ويهين صديءَ کان گهڻو پوءِ، مريخ تان ڌرتيءَ جي Tour تي آيو هو. هن جي سفري ڪاغذن ۾ هن جو مريخ ڏانهن موٽي وڃڻ جو مدو ختم ٿي چڪو هو. ۽ هوءَ ڌرتيءَ تي رهجي ويو هو. ۽ مريخ تي هن جي محبوبا هن جي نه اچڻ تي ڏاڍي دکي هئي. ۽ ڌرتيءَ ۽مريخ جي وچ ۾ خلائي ڪميونيڪيشن جا سمورا sources هن جي بواءِ فرينڊ جو پتو لڳائڻ کان قاصر هئا.
تنهنجا سڏ سرنايون
منهنجي من ۾ ڄڻ ڪيئي
آسمان اڀرن ٿا،
چاندني ۾ چوراها
واس واس وڻ راهون
سوَ جَھانَ اڀرن ٿا.
ويهين صديءَ کان گهڻا يگ Before رگويد ۾ لکيو ويو هو.
”هوءَ ڏسي رهي هئي، شعاعن جي ڇانوري مان ڪوئي ستارو سڀني جي اکين مان لڪندو ڇپندو، هن جي وارن ۾ اچي ڇپيو هو. هوءَ کلي پئي هئي ۽ هن جي کلڻ سان ساري ڌرتي گلن سان ڍڪجي وئي هئي.... پوءِ ڪنهن چور پيرن سان اچي ڏاڍي نرمي سان هن جي چهري تي پنهنجا چپ رکي ڇڏيا هئا. هن ڪجهه ٻڌو به هو ۽ پوءِ ڳاڙهي ٿي هن پنهنجي هٿ سان مک لڪائي ڇڏيو هو.... ڌرتي وري گلن سان ڍڪجي وئي هئي“.
هومر، اوڊيسي ۾ لکيو:
”او مقدس ديوي زيوس جي ڌيءُ!!! اسان کي ڪا ڪهاڻي ٻڌاءِ...... ڪهاڻي...... ڀلي انت کان يا ڇيهه کان.....“
هيءُ طارق عالم مونکي لڳي ٿو ته اهو قديم Story ٽيلر آهي جيڪو برفاني طوفانن جي راتين ۾ باهه جي الائو تي ڪهاڻيون ٻڌائيندو هو.
اڄ هن جي ڪهاڻين جي ڊانسنگ فلور تي زندگيءَ جا ـــ کلندڙ، روئيندڙ ڪردار ڪٿا ڪلي ۽ ڀارت ناٽيم جهڙو ناچ نچي رهيا آهن.
ننڍي کنڊ جي جديد مها ڀارت ”آگ ڪا دريا“ ۾ لکيل آهي.
”اسين ڏوهي آهيون، اسين خدا جي خزانن مان خوشيون چورايون سي ٿي پر جھلجي پياسين.“
مون تڏهن به ڄاتو هو،
لاڙ جي هوائن جيئين،
مان ڪڏهن هليو ويندس،
زرد ڦول ٻٻرن جا،
واٽ تي ڇڻي پوندا،
مان جڏهن هليو ويندس.
(اياز)