خار دل ۾ کُتا، ڳل لڳايو گلن،
زندگيءَ ڏي وري آ ورايو گلن.
مرڪي مهڪي به ٿو گھاري سگھجي هِتي،
گپَ گرڻِ ۾ ٽڙي گس ٻڌايو گلن.
سونهن جي سوچ آئي ته رڪجي ويس،
خودڪشي ٿي ڪيم پر بچايو گلن.
مان ته ڀٽڪيس پئي نفرتن_جھنگ ۾،
چاهتن جي چمن ڏي گھرايو گلن.
هوءَ خوشبو سنگھڻ سان نه “خاطي” کُٽي،
پوپٽن کان نڪي منهن لڪايو گلن.