تنهنجي قدمن ۾ خوشيون، هي پاڻ هلي آيون،
توساڻ اچي مليون.
محفل ۾ ڏٺم تنهنجي هر حسن هيو رقصان،
ڇيرن جون هيون ڇمڪيون.
سڀ هار گلي ۾ هئا، نوٽن جي هئي ورکا،
هون ڪڙڪ نيون دستيون.
گڏ جيڪي هيون سي ڇڏ ، دليون جي اوسي پاسي،
سڀئي سي پئي مرڪيون.
هر اک ٿي پئي عاشق، ٿيو هوش ختم تن جو،
جن جن به ڏٺيون جهلڪيون.
وسري نه سگهنديون سي، توسنگ جي جن گهاريون،
سڀ سونهرِي گهڙيون.
پروانه مڙن مچ تي، هِي تيئن مٿان تنهنجي،
قربان سڀئي سرتيون.
تنهنجون هي خوشيون “خاطي”،تن خوشين ۾ ٿوريون،
منهنجون به مٺا پتيون.