سوين سڏ نڙيء ۾ ويا يار رڪجي،
اڌورا اکين ۾ پيا لڙڪ اٽڪي.
نه اچڻو هو توکي نه آئين پرين تون،
نهاري نهاري پيا نيڻ ٿڪجي.
تو تائين پڄڻ لئه اميدن جا پنڇي،
اڏامي اڏامي پيا نيٺ سهڪي.
ڏسي ڌار توکي مونکي اڄ اڪيلو،
پيا پنهنجا سڀ يار اغيار شڪجي.
وسارڻ تنهنجي جي ڀڃي رک جو ويٺس،
وري ياد جا هي پيا گھاءُ ڀرجي.
چڪوري ۽ چنڊ جينءَ توڏي تڪيندي،
ويا حسرتن ۾ ڪيئي سال ڪٽجي.
خوشيون خان محمد ويون موڪلائي،
رڳي ڪلپنائون ويون روح رهجي.