منهن مونکان مٽي وئين ڇو ڀلا،
توسان ناهي شڪايت ڪا گلا.
مقروض آهيان مان ٿو مڃيان،
پر پورا مونکي ڏي تون بلا.
محبوب ڪري وئين منقطع،
ڇو پيار پنهنجي جا سلسلا.
جيئن تو چاهيو تيئن ڪَيَئي،
هاڻي ڪهڙا ڪجن سي فيصلا.
هن دل جي راهن منجهه رلن،
پيا تنهنجين يادن جا قافلا.
هيءُ سڏ پنڌ هوندي ڇو ڀلا،
رکين صدين جيڏا تون فاصلا.
هيءُ هيڏانهن هڪڙو “خاطي” آ،
هو هوڏانهن هيڏا معاملا.