توکي وساري ڇڏيم، تنهنجي خوشيءَ خاطر،
ڄڻ پاڻ ڀلائي ڇڏيم، پنهنجي خوديءَ خاطر.
مونکي وساري ڇڏ تون، نه نِهاري ڏس هاڻي،
جيڏان جو آهين وڃ، تيڏان واپس هاڻي،
اهڙو هو حڪم تنهنجو، مون اجنبيءَ خاطر.
تنهنجي تڪڙي حڪم جو، ايڏو مون تي وزن هو،
نه ته وسارڻ توکي، ڪيڏو مون لئه ڪٺن هو،
ارشاد مڃي ويٺس، هي عاشقيءَ خاطر.
خان محمد جڏهين، تولئه مفلوج ٿيو،
عشق جو “خاطي” ڪيريو چئي پوءِ عروج ٿيو،
بربادي آبادي ٿي، پئي بندگيء خاطر.