آسون جي دل ۾ آهن مالڪ سي شل پڄائي،
سپنا جيڪي ڏٺا ٿم ساڀيا سيئي بنائي.
ساوڻ جي شام جو ٻئي ويهي ندي ڪناري،
ڪريون ڪي پيارَ پيارا دنيا سڄي وساري،
جھوليون ڀريون خوشين سان سڀ سور هي ڀلائي.
چانڊوڪيون هجن ۽ بس ٻيو پهاڙِي واديون،
کولي پريمَ خوشبو ماحول سارو واسيون،
تنها ملون اتي ٻئي نغما نوان ڪي ڳائي.
۽ بهار جي صبح جو گلشن ۾ خان محمد،
پرچين رسين پيو شل پلپل ڪري خداوند،
گلڙن سان گڏ دليون هي “خاطي” ڇڏيون سجائي.