هئي آس دل ۾ سا پوري ڪيون ها،
سدا ڪاش گڏجي جيون ها مرون ها.
ڀڃي پڃرا هي رواجن جا سارا،
ٿي آزاد هردم هوائن ۾ پيارا،
پکين سان گڏجي پکي ٿي اڏون ها.
هِي ويجهن وڻن جون ملن جيئن لامون،
هجون پاڻ پنهنجون ملن تيئن ٻانهون،
سدا هڪٻئي کي پو ويٺا ڏسون ها.
زمينُ آسمانَ جو جتي آهي سنگم،
بڻي هڪٻئي جو اتي “خاطي” همدم،
زمانو ڇڏي هِت هلي ات رهون ها.