واٽ ويندي درشن ٿي ويو،
¬
روڊ ڪناري بيٺو پرين هو، دلربا ۽ دلنشين هو،
ڏسڻ سان خوش من ٿي ويو.
ڪيسين ڪارن ڪڪرن پويان چنڊ لڪي سگهندو،
نيٺ لڪي لڪي پرده نشينءَ جو،
جلوي نما جوڀن ٿي ويو،
دل جي پرچي تي پاڻ ڏسون ته ڪڏهن ٿي جاءِ ملي،
هاڻي نظر جي قلم سان پُرُ،
پيار جو ڪوپن ٿي ويو.
ڇا ته سونهن ساماڻي آهي،ننڍڙي واهڻ ۾،
صحرا ۾ گل ٽڙي سگھي ٿو،
راز اهو روشن ٿي ويو.
دردن جي دز ۾ جو “خاطي”، لٽجي ميرو ٿيو،
هڪ نظر سان صاف ڌوپي،
دل جو درپن ٿي ويو،
واٽ ويندي درشن ٿي ويو.