دردن ڏکن جا دل ۾ آستانه بنجي ويا،
هڪ مان نه پر سوين هت ديوانه بنجي ويا.
ڪي بيٺا ها برن ۾ ولڙين وڪوڙيا،
ڪيئي شمع جلائيا پروانه بنجي ويا.
جهاڳي جبل رليا ڪي راتيون رنا پئي،
سوريءَ سندا ڪي سورهه نذرانه بنجي ويا.
ڪن بادشاهيون ڇڏي مرليون وڄائيون،
مومل جي موهه ۾ ڪي مستانه بنجي ويا.
ڪيريا نه ڪر اهو ڏک هي راز قدرتي،
“خاطي”! لکين نظر جا نيشانه بنجي ويا.