پيار جيڪو لازول ٿئي ٿو
اهڙي ئي اڻمئي پيار جو قصو اردو جي مير شاعر مير تقي مير ۽ سندس ڌيءَ جو به آھي. اهو ئي ميرتقي مير جنھن کي پنھنجو استاد مڃيندي مرزا غالب جھڙي باڪمال شاعر به چيو هو ته:
’ریختے کے تم ہی استاد نھیں ہو غالب
کہتے ہیں اگلے زمانے میں کوئی میر بھی تھا‘
مير تقي مير جي زندگي مالي لحاظ کان ڪڏهن به خوشحال ڪونه رهي. حياتي هن جي آڏو ڏکائيندڙ روپ ۾ ئي موجود رهي اهو ئي سبب آھي جو سندس شاعري جو ڳچ حصو زندگي جي ڏکن ۽ پيڙائن جي پچار ڪندڙ ئي ملي ٿو۔ تاريخ ۾ ڪافي جاين تي اهو به درج آھي ته مير جي ڌيءَ پنھنجي شادي جي ڪجھه عرصي بعد ئي پيءَ جي ڪسمپرسي واري حالت تي ڳڻتي ڪندي صدمي سبب بيمار ٿي پئي ۽ ان غم ۾ پڄرندي پڄرندي هي جھان ئي ڇڏي وئي.
سندس لاش تي هنجون هاريندي هن جي منھن تان ڪپڙو هٽائي پنھنجي دادلي ڌيءَ جو آخري ديدار ڪندي هڪ پيءَ مير تقي مير حسرت مان آهه ڀريندي هڪ شعر چيو جنھن جو مفھوم ھيو ته؛ ’مون نامراد کي هاڻي ياد آيو آھي ته مان توکي ڏاج ۾ ڪفن جو ڪپڙو ڏيڻ وساري ويٺو هيس.‘
اب آیا یاد اے آرام جاں اس نامرادی میں
کفن دینا تمھیں بھولے تھے ہم اسباب شادی میں