سڪندر عباسيءَ جو ھي ڪتاب سپنن جي تلاش ۾ نڪتل ننڊ جو سفر آھي. سڪندر عباسي ان ڪھاڻيءَ جو تخليقڪار آھي جيڪا تاريخ جي ھر دور ۾ جنم وٺي ٿي، اھا ڪھاڻي عشق لا حاصل ناھي، اھا ڪھاڻي ناممڪن جي جستجو آھي. سڪندر عباسي نثر ۾ نظم سرجيندو آھي، ھن جا لفظ ڪاغذ جي ڪونئري بدن تي روح سان رقص ڪندا آھن.
معروف مزاح نگار، ڪالم نگار ۽ شاعر ابن انشاءَ المعروف ’انشاءَ جي‘ ڪينسر جي مرض ۾ مبتلا ٿيڻ کان پوءِ زندگي جي آخري ڏهاڙن ۾ جڏهن راوالپنڊي جي هڪ اسپتال ۾ داخل هيو ته هڪ ڏينھن وٽس سندس عيادت لاءِ ٽيھن سالن جي هڪ خوبصورت عورت آئي جنھن مرڪي اچي کيس گلدستو پيش ڪيو ۽ وٽس ويھي روئڻ لڳي ، روئندي چوڻ لڳي ته انشاءَ جي مان توهان جي تمام وڏي پرستار آھيان اوهان منھنجا آئيڊيل آھيو مون کي خبر پئي آھي ته اوهان جو ڪينسر آخري اسٽيج تي آھي مان الله سائينءَ کان دعا ٿي گھران ته منھنجي زندگي جا پنج سال اوهان کي ڏئي ڇڏي مان اوهان سان تمام گھڻي محبت ڪندي آھيان مان اوهان کي پنھنجي پوري حياتي ڏئي ڇڏيان ها پر منھنجي مجبوري آھي ته منھنجا ٻه ننڍڙا ٻار آھن جيڪي مون کي پالڻا آھن پوءِ به سچي دل سان مان اوهان کي پنھنجي زندگي جا پنج سال ڏئي رهي آھيان. سندس ايتري عقيدت ۽ محبت تي انشاءَ جي مرڪيو سندس ٿورو مڃيو ۽ چيو ته مان بلڪل ٺيڪ آھيان. ڪلاڪ کن اتي ويھڻ کان پوءِ اها عورت پنھنجا ڳوڙھا اگھندي هلي وئي. ان عورت جي وڃڻ کان پوءِ سندس ذڪر ڪندي انشاءَ جي روئي ڏنو ۽ چيو ته اها عورت مون کي پنھنجي زندگي جا پنج سال ڏئي رهي هئي جڏھن ته کيس ڪھڙي خبر ته هڪ ڏينھن به ڪيترو قيمتي آھي. ان واقعي کي دل سان محسوس ڪندي عمر جي ختم ٿيندڙ نقدي تي ابن انشا آلين اکين ۽ اداس دل سان پنھنجو مشھور نظم لکيو ته:
’اب عمر کی نقدی ختم ہوئی
اب ہم کو ادہار کی حاجت ہے
ہے کوئی جو ساہوکار بنے
ہےکوئی جو دیون ہار بنے‘