شاعري، باهه ۽ ساغر
شاعري جي دنيا جو هي درويش صفت شاعر سدائين پنهنجي ڌُن ۾ مگن رهندو هو. لاهور جي رستن تي هيڻن حالن ۾ ڏينهن رات رلندو رهندو هو. ماڻهو حيران هوندا هئا ته ديوانن جهڙو ڏيک ڏيندڙ هڪ ميرو گدلو شخص ايتري اثر واري شاعري ڪيئن ٿو ڪري...!؟
هڪ ڀيري ساغر صديقي هڪ عام ڪکائين هوٽل ۾ ويٺو هو آس پاس کان بيخبر ويٺو شاعري لکي رهيو هو ۽ هر هڪ شعر لکڻ سان گڏ وڏي آواز ۾ اهو شعر ورجائي به رهيو هو:
”موج کو رم سے آگ لگ جائے
گل کو شبم سے آگ لگ جائے
کاش اے زندگی کی رقاصہ
تیری چھم چھم سے آگ لگ جائے۔“
سندس ” آگ لگ جائے ، آگ لگ جائے“ واري ان شاعري دوران ان مهل وقفي وقفي سان ٽي چار باهه وسائڻ واريون گاڏيون سائرن وڄائيندي گذريون ۽ ساغر ” آگ لگ جائے“ وارا شعر لکڻ ۾ مشغول رهيو.
نيٺ اتي هوٽل تي ويٺلن مان هڪ شخص اٿيو ۽ ساغر صديقي جي هٿ مان قلم ڦريندي کيس چيائين.
”بس ڪر ميان! ڀلا سڄي شهر کي باهه ڏيڻ جو ارادو اٿئي ڇا؟“