قصو هڪ شعر جو
مگر اشک بتاں سرمہ آلود‘
(ابلق موتي تمام گھٽ ئي ڏٺو ويو آھي پر محبوب جي سرمئي اکين مان ڳڙيل ڳوڙھو ابلق موتي ئي هوندو آھي.)
ابلق اهو ناياب ۽ دلڪش موتي آھي جيڪو ڪاري رنگ جو هوندو آ ۽ مٿس اڇا داغ ھوندا آھن.
هن شعر جو قصو ڪجھه ھيئن آھي ته هن جي ٻنھي سٽن جا ٻه الڳ الڳ شاعر آھن. پھريون مصرعو جنھن تخليق ڪيو اهو ايراني شھزادو هيو جڏهن ته ان جو ٻيو مصرعو لکي ان کي مڪمل شعر بنائڻ واري هندوستاني شھزادي هئي.
هي ان دور جوقصو آھي جنھن زماني ۾ ايران ۽ هندوستان ۾ علم ۽ ادب پنھنجي عروج تي هيو۔ ايراني شھزادي اهو پھريون مصرعو
’ در ابلق کسے کم دیدہ موجود‘
لکي اهو اعلان ڪرايو ته جيڪو ان جو ٻيون مصرعو لکندو ان کي انعام ڏنو ويندو. اهو ٻڌي ايران ۽ هندوستان جي شاعرن ٻيون مصرعو لکڻ جي ڏاڍي ڪوشش ڪئي پر لکي نه سگھيا۔ اها خبر هندوستان ۾ عالم حافظه ۽ شاعره شھزادي کي ان وقت پئي جڏهن اها آئيني آڏو ويٺي سرمو پائي رهي هئي ته سرمي جي تيک سبب سندس اکين مان ڳوڙھن جا ڪجھه قطرا ڳڙي پيا ڪجل هاڻين اکين مان ڳڙيل ڳوڙھا ابلقي موتي جو روپ وٺي بيھي رهيا تڏھن شھزاديءَ ان جو ٻيون مصرعو لکيو ته
’مگر اشک بتاں سرمہ آلود‘
ايراني شھزادي تائين جڏھن اهو مصرعو پھتو ته هو لاجواب ٿي ويو ۽ شھزاديءَ سان ملڻ جي خواهش ظاهر ڪيائين پر ڪنھن سان به نه ملندڙ شھزاديءَ کيس شعر ۾ جواب ڏياري موڪليو ته مان پنھنجي ڪلام ۾ ايئن لڪل آھيان جيئن گل جي خوشبو ان جي پتين ۾ پوشيده هوندي آھي.
اها شھزادي شاعره اورنگزيب عالمگير جي ڌيءَ زيب النساءَ ھئي جيڪا زيب النساءَ مخفي جي نالي سان لکندي هئي.