پيچرا پيار جا
“I have found it impossible to carry the heavy burden of responsibility and to discharge my duties as king as I would wish to do without the help and support of the woman, I love.”
دوستو! اڄ ان ئي پاور فل پيار يعني محبت جو عالمي ڏينهن آهي، جيڪو جيڪڏهن دلبر جي ديدار لاءِ تخت هزارا ڇڏرائي در در جا ڌڪا کارائي ٿو ته اهو ئي پيار ماڻهوءَ کي هڪ مملڪت هلائڻ جو فن به فراهم ڪري سگهي ٿو. محبت ۾ اها طاقت آهي جو ماڻهو اهو ڪجهه ڪري ويهندو آهي، جنهن جو هن ڪڏهن تصور به نه ڪيو ويندو آهي. محبت ماڻهوءَ جي دنيا ئي بدلائي ڇڏيندي آهي.
ہم تو کچھ اور تھے مگر
تم نے اور ہی کچھ بنا دیا ہم کو۔
اڄ ان ئي محبت جو عالمي ڏينهن آهي، جنهن ۾ ماڻهو دل ڏئي درد پرائيندو آهي ۽ پوءِ ان سودي کي فائدي وارو سمجهندو آهي.
میرے من چلے کا سودا، کھٹا بھی میٹھا بھی
کھٹا چاہے کھٹا لے لے، میٹھا چاہے میٹھا۔
هن Valentine Day کي محبوب سان ملڻ جو ڏينهن سڏبو آهي، هڪٻئي کي محبت مان گل پيش ڪيا ويندا آهن. ديدون دوبدو ٿي وينديون آهن، ائين جو چپ چورڻ کانسواءِ ئي نظرن جي نرالي، اکين جي البيلي ٻوليءَ ۾ ڪچهريون ٿينديون آهن، هٿ هڪٻئي جي هٿن ۾ ائين پيوست ٿي پوندا آهن، ڄڻ موت به انهن کي ڇني نه سگهندو. هڪٻئي کي چاهه مان چمي امرت اندر ۾ اوتيو ويندو آهي ۽ ان سموري ڪارگذاري ۾ هي 14 فيبروريءَ جو ڏينهن پر هڻي تمام تيز اڏار سان الهي ويندو آهي ۽ محبتي ماڻهن جي اندر مان هڪ سرد اهه هن شعر جو روپ وٺندي آهي ته:
وصل کی شب اور اتنی مختصر
دن گنا کرتے تھے اس دن کے لئے۔
ازل کان وٺي اڄ تائين دنيا وارا توڙي دل وارا اها مام پروڙي نه سگهيا آهن ته آخر اهو پيار ڇا آهي؟ جنهن ۾ ماڻهو فقط هڪ دل گهريي دلبر ڪاڻ پوري دنيا کي پنهنجو دشمن بڻائي ويهي ٿو، ڪنهن هڪ کي جيئڻ جو سهارو سمجهي پرينءَ جي پشم جهڙن هٿن ۾ هٿ ڏئي پيار جي پيچرن تي هلندي هنن سٽن جي صورت بڻجي وڃي ٿو:
جیتے ہیں بس آپ ہی کی آس پر
سانس چل رہی ہے جو زندہ ہیں آپ۔
اهو پيار آهي، جنهن ۾ ماڻهو دنيا کي فقط کليل اکين جو خسيس خواب سمجهي ٿو، جنهن ۾ ماڻهو دولت، شهرت ۽ هر آسائش کي لت وهائي ڪڍي ٿو ۽ محبت جي مٺي درد کي دنيا جي هر آسائش تي ترجيح ڏئي ٿو.
دل میں جو درد ہے تیرا بسا ہوا
جی کو اس نے کیا بیمار بہت ہے
لوگ کہیں اس درد کی دوا کرے کوئی
مگر اس درد میں مٹھاس بہت ہے۔
پيار ڇا آهي؟ پيار ڪنهن سندر سپني کي رٺل ساڀيان آهي، هڪ اهڙو معصوم سپنو جيڪو ڏسڻ کان پوءِ ماڻهو پنهنجي من ۾ هڪ مٺوءَ جي ڪمي محسوس ڪندو آهي، هڪ اهڙو مٺو جنهن وسيلي ماڻهو محبوبن ڏانهن پيار ڀريا پيغام موڪلي سگهي.
پيار ڇا آهي؟ پيار ته آلين اکين سان دوستيءَ جو نالو آهي، اهي آليون اکيون جيڪي عينڪ جي شيشن پويان به پنهنجي آلاڻ لڪائي ناهن سگهنديون. پيار دنيا کان بيگانگي ۽ بغاوت آهي، پيار جي ته هڪ پنهنجي نرالي دنيا آهي، پيار اکيون پوري ۽ دل جون دريون کولي ڪيو ويندو آهي. محبت ته ڪنهن تي مرڻ جو نالو آهي، محبت ڪنهن لاءِ جيئڻ جو نالو آهي، پيار سادگيءَ جي هڪ ننڍڙي دنيا آهي، هڪ اهڙي دنيا جنهن آڏو باقي سڄي دنيا جي سلطاني به مفلسيءَ مثل آهي، پيار جي دنيا ۾ دل تي اهي راڄ ڪندا آهن، جيڪي اسانجي پهچ کان پري هوندا آهن، هنن تائين اسان جو رڳو روح رسي سگهندو آهي، جن سان ملڻ محال هوندو آهي، جن جي امرت رس آواز ٻڌڻ لاءِ ڪن آتا رهندا آهن، جن جي ديدن لاءِ اکين کي انتظار جا ڊگها ڊگها روزا رکڻا پوندا آهن ۽ ڪڏهن ڪڏهن اهي روزا ايترا ته طويل ٿي ويندا آهن جو موت اچي مهمان ٿيندو آهي ۽ ڪانگ ماس پٽڻ لڳندا آهن.
پيار ڇا آهي؟ پيار هڪ معصوم نظم آهي، جيڪو دل سان ٻڌبو ۽ ٻڌائبو آهي، محبت خود سپردگي آهي، محبت ڪنهن جي ٿي وڃڻ جو نالو آهي، ڪنهن جي سرير ۾ سمائجي وڃڻ محبت آهي، ڪنهن جي رڳ رڳ ۾ رچي وڃڻ پيار آهي.
پيار ڇا آهي؟ پيار ته محبوب جو اهو سادو سينگار آهي، جنهن جي آڏو ميڪ اپ ٿڦيل مهانڊا به پيلا لڳندا آهن. پيار اها عاجزي آهي، جنهن آڏو پٿر به پگهر جي پوندا آهن، ڀلي دنيا پيار کي پاڳلپڻو چوي، پر پيار ته اهو پاڳلپڻو آهي، جيڪو سموري دنيا جي سياڻپ کان اُتم آهي، انگريز ليکڪ چواڻي:
How wise are they that are but fools in love.”
پيار ڇا آهي؟ پيار ته هر وضاحت کان بالا ۽ اُتم آهي، پيار ڇا آهي، جو جواب کان بهتر به ڀلا ٿي سگهي ٿو، ڇا ته پيار بس پيار ئي آهي.