اڪيلائين جي آغوشي
منهنجي عينڪ جا شيشا نه ديوار ها
تو اکين ۾ اچڻ ئي نه چاهيو هو.
تڏهن هيءَ هن جي چشمي کي کڻي ڪڏهن ڪڏهن پائي ويهندي هئي، ڇو ته هن کي خبر هئي ته محبوب جي عادت کي اپنائڻ جو مزو ئي پنهنجو آهي، بلڪل ائين جيئن امرتا پريتم پنهنجي محبوب ساحر لڌيانويءَ جي پيتل سگريٽن جا ٽوٽا وڏي پيار سان سنڀالي رکندي هئي ۽ بعد ۾ انهن کي دکائي سوٽا هڻندي هئي، تيئن ئي هوءَ هن جي نظر جي عينڪ پائڻ لڳي ته هن جون اکيون به خراب ٿي ويون ۽ هن وڏي خوشي سان ڊاڪٽر جي نسخي مطابق پنهنجي نمبر جو چشمو ورتو ۽ پوءِ ٻئي ڄڻا پنهنجن پنهنجن نمبرن جون عينڪون پائيندا هئا...!
هو جيڪو ڳالهين جو ڳهير هو، جنهن جي باري ۾ اهو مشهور هو ته هن کي مايون موهڻ جو فن خوب ايندو آهي، هن کي اها ڏات آهي ته هو عورت کي پنهنجو عاشق بڻائي ڇڏيندو هو، سو هيءَ به هن جي ديواني ٿي وئي، ۽ جڏهن هن جي ديوانگي ڏسي سهيليون هن کي منع ڪنديون هيون ته ان لا ابالي طبيعت جي مالڪ نوجوان جي ڳالهين ۾ نه اچ.
۽ پوءِ هي ٻئي هڪ ٿي ويا هئا. مگر ڪيسيتائين؟ هن جي هرجائي طبيعت هن وٽ گهڻو عرصو ٽڪاءُ ڪري نه سگهي ۽ هو هن کان پري پري رهڻ لڳو ۽ هيءَ هر ممڪن طريقي سان کيس پاڻ ڏانهن متوجهه ڪرڻ جي جتن ۾ رهي، مگر ڪجهه به نه وريو. هو نيٺ هن کي ڇڏي ويو ۽ هوءَ ٽڙڻ جي مُند ۾ ڇڻي وئي هئي.
هن جي حاصلات جو پاڇو ته جيتوڻيڪ جلد لهي ويو ۽ هن عليحدگي کي دل سان قبولي زخمن تي وقت جو مرهم رکي ڇڏيو. مگر هن جو هرجائي پڻو ٿڪجي پيو ته اڄ هُن ساڻس رابطو ڪري ٻيهر هڪ ٿيڻ جي آڇ ڪئي، مگر هيءَ هاڻ بدلجي چڪي هئي، جنهن عليحدگيءَ واري رات ڄڻ ته رت جي ڳوڙهن سان پنهنجي ڊائري تي محمد علي پٺاڻ جو شعر لکيو هئائين ته:
وري راتين جي خاموشي اسان جي ڀاڳ ۾ آئي،
اڪيلائين جي آغوشي اسان جي ڀاڳ ۾ آئي.
سو هي، هاڻي هن جي آغوش ۾ وڃڻ لاءِ بلڪل به تيار ڪونه هئي، جنهن پنهنجو پراڻو طريقو استعمال ڪندي هن کي موهڻ لاءِ فون تي هينئر کيس شعر ٻڌايو هو ته:
نہ گل کھلے نہ ان سے ملے نہ مئہ پی ہے،
عجیب رنگ میں اب کے بہار گذری ہے۔
هيءَ جنهن کي هاڻ من موهيندڙ ڳالهيون ڪندڙن کان ڄڻ ته نفرت هئي، هن کي اهي سڀ لفظن جا جادوگر اندر جا دوغلا لڳا هئا، جيڪي جملا جوڙڻ ته ڄاڻيندا آهن پر ناتو جوڙي پوءِ نڀائي نه ڄاڻندا آهن، جيڪي جملا جوڙي ماڻهن کي موهي ته وجهندا آهن مگر، انهن لفظن جو ڀرم رکي نه سگهندا آهن.
اهڙي ئي لفظن جي جادوگر مٿان موهجي ۽ پوءِ ڇڻيل پن جيان گهلجندي هن پنهنجي جوانيءَ جا ڏهه سال اڻ ڪيل ڏوهه جي سزا ۾ گذاريا هئا، ۽ هاڻ جڏهن سندس گهاوَ ڀرجي چڪا هئا، ته کيس گهايل ڪندڙ وري هن ڏانهن ورڻ لاءِ آتو هو. شايد هاڻي سندس ڀوئنر جهڙي طبيعت ٿڪجي هڪ ٿاڪُ ڪرڻ تي مجبور ٿي پئي هئي، ۽ هُن ساڻس اڄ فون تي ڳالهايو هو. ڇو ته هن کي اهو ئي احساس هو ته هيءَ جا سندس جيون ساٿي رهي آ، ديواني رهي آ، عاشق رهي آ، کيس زندگيءَ جي هن شام واري پهر ۾ پنهنجو ڪندي؟ مگر هيءَ به عورت هئي، جيڪا محبت توڙي نفرت شدت سان ڪندي آهي. سو هيءَ ڪيئن پئي وساري سگهي، اهي اداس راتيون، اهي ڏنڀ ڏيندڙ ڏينهن ۽ اهي اڪيليون شامون، جن ۾ هن کي ڪنهن مضبوط سهاري جي ضرورت هئي، سو هيءَ جنهن کي هن جوانيءَ ۾ جيون ساٿيءَ واري جاءِ تان جلد اٿاري ڇڏيو، سا هاڻي سندس نرس بڻجڻ لاءِ ڪيئن پئي تيار ٿي سگهي. پنهنجي محبوب کي در تان موٽائڻ ڪنهن قيامت جي منظر کان گهٽ نه هوندو آهي، مگر هن کيس رکو جواب ڏئي فون بند ڪري ڇڏي هئي ۽ تيز آواز ۾ ٽيپ رڪارڊ هلائي روئي پئي هئي، جيئن سندس اندر مان اٿندڙ سڏڪن جو آواز لتا جي اُن آلاپ ۾ وڃائجي وڃي ته:
کہاں تھے آپ زمانے کے بعد آئے ہیں،
میرے شباب کے جانے کے بعد آئے ہیں۔