پنھنجي پاران:
هڪ وفادار محبوبه
شاعري من جي موسمن جي ڪڻ ڪڻِ آهي جيڪي ماڻهوءَ جي اڌڙ ڌمي سان پوندي آهن. شاعري گونگي جا اشارا به آهي ته ٻوڙي جي گهٽ ٻڌڻ کانپوءِ دير سان سمجهه ۾ اچڻ وارو فهم پڻ آهي. شاعري صحرا جو ٿڪ به آهي ته شاعري سمونڊ جي اڃ به آهي. شاعري انڌي جو تصور به آهي ته شاعري خوبصورت نيڻ رکندڙ ڇوڪريءَ جي ڪهاڻي به آهي. شاعريءَ ۾ زندگيءَ جا گهڻان ئي موضوع طلسمي انداز ۾ هوريان هوريان انڪشافات جي صورت ۾ سمنڊ جي ٻئي ڪناري جي ڳولا جهڙو جنون ارپيندا آهن. ها هڪ اهڙو جنون جنهن جي پڄاڻي جنمن جي حاصلات، زمان و مڪان کان آجي هوندي آهي. جيتوڻيڪ ان صورتحال ۾ جادوگر ختم ٿي ويندو آهي. جيئن تيلي وڏو مچ ٻاري گم ٿي ويندي آهي پر جادو / مچ حيات جاودان ٿي ويندو آهي. ان درد جي سلامتي ماڻهوءَ لاءِ ماڻهوءَ ۾ داخليت جو هڪ اونهو ۽ ڊگهو مسڪن پکيڙي ڇڏيندي آهي ۽ روح هميشه لاءِ وڇايل پٿر جهڙو ٿي ويندو آهي، جتي خوشي الهڙ ڇوڪرين جا ٽهڪ به ٿي ويندي آهي، ته ڪڏهن درد به پنهنجا سور اچي پٽيندا آهن. اهڙي عالم ۾ دنيا جي هر خوشي ۽ هر غم سان روح چڪار ٿي اٿلڻ چاهيندو آهي ته قلم جي معرفت پنن جا پيٽ ڀرجڻ معمول ٿي ويندو آهي.
هڪ شاعر ڇا هجي ٿو؟ هو داخليت کان خارجيت تائين هجرت ڪيئن ڪندو رهي ٿو؟ ڪير نه ٿو ٻڌائي سگهي ۽ اهو به ڪير نه ٿو ٻڌائي سگهي ته رواجي تخليق لکڻ وقت سمونڊ جيڏي تڙپ ڇو هوندي آهي؟ ۽ غير معمولي تخليق لکڻ وقت ڪيفيت بڊي ۾ چپ سمونڊ جهڙي ڇو هوندي آهي؟ بهرحال شاعري ڪهڙي به هجي پر ان جي تخليق ٿيڻ جو ڪو ڪارج ضرور آهي. جيئن دنيا جي وجود کي سج روشن ڪندو پيو اچي تيئن ئي ماڻهوءَ جي ذات جا سمورا درد هن کان ڪنهن نه ڪنهن ميدان ۾ ڪجهه نه ڪجهه ضرور ڪا ڪِرتِ ڪرائي ويندا آهن ۽ ماڻهوءَ جي هليو وڃڻ کانپوءِ اهو درد ڪنهن نه ڪنهن صورت ۾ صدين تائين سلامت رهي ٿو ۽ هر حد تائين اهو درد ئي آهي، جيڪو زندگي جي فنا هوندي به بقا لڳندو آهي.
ٺارو شاهه ۾ بچپن ايل ايم سي ( لياقت ميڊيڪل ڪاليج هاڻوڪي لياقت ميڊيڪل يونيورسٽي آف سائنسز ) ڄامشورو ۾ ڀرپور جواني جي زندگي جي حسين سفر ۾ هوندي به روز نئين سري سان اکيون کلنديون هيون جنهن ۾ پنهنجو پاڻ کي مڪمل ڪرڻ جي سفر ۾ ڪا ڪمي ضرور رهجي ويندي هئي ۽ اها ڪمي اڄ به اوتري ئي آهي. ها اها ڪمي جا وجود کي فنا ڪري درد کي سلامت رکندي آهي ۽ درد ئي واحد همسفر آهي جيڪو وجود کي هڪ پاسي رکي سوچن جا ست آسمان گهمائيندو آهي ۽ ماڻهوءَ جي هيڪلائپ اصل ۾ درد ئي آهي. دائميت رکندڙ هن درد پنهنجي جنم ڀومي کان دور پاڪستان جي مختلف شهرن ۾ ڊيوٽي / هجرت ڪندي مون تي وڏو شفيق رهيو آهي. ان جي شفقت مون کان ڪافي ڪجهه لکرايو، جنهن مان گهڻو تڻو مواد هجرتن ۾ گم ٿيندو رهيو آهي. شروع ۾ هندي ڇند تي ڪچي پڪي طبع آزمائي ڪئي. ان مواد جي گم ٿيڻ جي ڏک کي مشق سمجهي نظرانداز به ڪري ڇڏيم پر گذريل سال اڌ ۾ انهن صنفن طرف وري موٽي آيس جيڪي يا ته مون کي نه وڻنديون هيون يا وري مون لاءِ لکڻ مشڪل هيو. انهي تذبذب ۾ مون آخر ڪار غزل ۽ نظم ۾ پنهنجي احساسن کي پناهه ڏني فيس بڪ ذريعي پارس جهڙي ماڻهو ۽ نوجوان شاعر مختيار سهتو سان ڏيٺ ويٺ ٿي ۽ ڏسندي ڏسندي ديرينه خواهش جي پوري ٿيڻ جهڙي رهنمائي ملي ويئي. انهي مختصر عرصي ۾ هي ڪتاب لکجي ويو آهي. توڙي ان عرصي دوران مختيار سهتو جو تخليقي مزاج ڪافي ڊسٽرب به رهيو پر پوءِ به مون همٿ ڪري عروض جي خوبصورت پوپٽ کي جهٽي ورتو. اها ٻِي ڳالهه آهي ته هي منهنجي شاعري ڇا آهي؟ ڇو آهي؟ ڇا لاءِ آهي؟ پر هڪ اميد ڀريو سفر ضرور ڪيو اٿم جيڪو ٻئي منزل جو ڏس ڏئي پيو شاعريءَ جي صنف ڪهڙي به هُجي پر هن جو مون سان ساٿ سياري جي سرد رات هجي يا آرهڙ جو گرم ڏينهن، هڪ وفادار محبوبه وانگر رهيو آهي.
امداد سَهتو