اداسي ڏئي مونکي ويو ھمسفر آ،
رنو شخص جنھن لئه سڄوئي شھر آ.
وڃايو ھان خود، سمنڊ ۾ جيئن درياءَ!
انھيءَ کان ڀي ھو ڪيترو بي خبر آ.؟
تمنا گهٽي ڪين آھي ڪا منھنجي،
ٿيو جُهڙَ جيان منھنجو من دربدر آ.
انگهي جو ويا پل وڇوڙي جا ھي، پر!
حياتي سڄي ڪا گهڙي مختصر آ.
نڀائي وفا آھي ھر موڙ تائين،
انھيءَ پنڌ ۾ ھر جفا در گذر آ.
ائين ياد ايندي ته ڪنھن جي به ناھي،
يقينن ھو ماکي جھڙو مڌر آ.
ٿيو رقص ۾ يار! بسمل مان آھيان،
ڪيو عشق امداد! مون معتبر آ.