ڌرتيءَ جو سگهارو ۽ سنجيده شاعر امداد سهتو
فرانسيسي شاعر ريمبود جي شاعري جي پهرين شرط خود آگاهي يا خود شناسائي جي عائد ڪئي آهي. يعني هڪ سٺو شاعر، اهو آهي جيڪو پنهنجي روح جي هر هڪ رمز کان واقفيت رکندڙ هجي ۽ هن کي هر هر هڪ آزمائش کي پار ڪرڻ جو حوصلو ۽ عزم هجي، پنهنجي پاڻ کي سڀني احساسن ۽ جذبن جو ادراڪ سميت ڄاڻيندو هجي. محترم امداد سهتو هڪ اهڙو شاعر آهي جنهن جي شاعريءَ ۾ توهان کي حيات جا سڀئي رنگ پنهنجو پنهنجو جلوو، پنهنجو پنهنجو روپ ۽ انفراديت ڏيکاريندي نظر ايندا. ائين چوڻ غلط نه ٿيندو ته هن حيات ۽ شعور ادراڪ سان محبت ڪئي آهي. تمام سادي انداز سان روان دوان لهجي ۾ گهري ڳالھ ڪرڻ جو هنر ڄاڻي ٿو اهو ئي سبب آهي جو ٿوري ئي وقت ۾ هن پنهنجي الڳ اسلوب لب و لهجي سان هڪ منفرد شناخت ٺاهي آهي هن جي شاعريءَ ۾ سماج ۽ ڌرتيءَ جا سمورا رنگ پسي سگهجن ٿا امداد سهتي جي هنن شعرن ۾ نفاست سان شعور جي بيساختا اظهار جو هي انداز ڪيڏو نه سڀاويڪ آهي:
روح کي ناهي پتو معلوم ٿيو،
جسم آخر ڇو سدا معدوم ٿيو؟
هرڪو هت آ رواج ۾ ڦاٿل،
ماڻهو ماڻهو مزاج ۾ ڦاٿل.
نيرڇو آسمان روئي ٿو؟
هاءِ! ماڻهو جو مان روئي ٿو.
هن جي شاعريءَ ۾ زندگيءَ جا مٺا ۽ ڪسارا خوبصورت ۽ بدصورت سمورا عڪس جابجا نظر اچن ٿا. هو ڌرتيءَ کي امن آشتي واري ڌرتي ڏسڻ چاهي ٿو ته هتي ڪلفت نه پر الفت هجي نفرت نه محبت هجي. ڪوڙ نه پر سچ هجي امداد سهتي جي تخليقي صلاحيت جئين پوءِ تئين ايتري وسيع ٿيندي پئي وڃي، جيتري سندس شعوري سگھ وڌندي پئي وڃي مون کي يقين آهي ته سندس شعور ۽ شاعري هن سماج لاءِ هڪ لاٽ وانگر ٻرندا رهندا.
فرزانا شاهين
ڪراچي، 10 آڪٽوبر 2021