ڪيڏي نه اچي پيئي ڪويل جي مٺي ٻولي،
اٿلي آ سمندر جي ڄڻ مون ۾ وري ڇولي.
ٿي شام لھي مون ۾ هي رنگ کڻي ڳاڙها،
کيڏي ٿي رڱي پاڇا مون ساڻ اها هولي.
خوابن ۾ ملاقاتيون هر رات ڪرين مون سان،
منھنجي آن اڙي جانم! ڪيڏي ڀالي ڀولي.
ڪنھن ڪُونج جي ڪُسجڻ سان، اڀ سرخ ٿيو سارو،
ڦاٽي ٿو هيانءُ ڌر جو، ڪا لال ڏِسي چولي.
ڍولڪ مان اچن پيارا آلاپ اوهان جا ئي،
تڪ ڌنڪ ڌنا ڌن ڌن جي جوڙي ته مٺي لولي.
مايوس بھارن کي ڪيڏو ته خزائون ڪن،
ڇڻيل ڀي پتن ڪارڻ ڌرتي ئي بڻي جهولي.
ڊيڄار نه تون هاڻي دردن جو وڌائي قد،
اڳ آهه ڏٺل پنھنجي دردن جي سڄي ٽولي.
مون دفن انا کي ڪيو، هر قتل ڪري هستي،
امداد! حياتيءَ ڀر تنھنجي ئي ٿيان گولي.