شاعري

وڃايا ريت ۾ پيرا

امداد سھتي جي غزلن جي پنھنجي بيھڪ، رَسُ ۽ چَسُ آھي. ھو بنيادي طرح رومانٽڪ شاعر آھي ۽ سندس غزلن ۾ دل لڳيءَ جو اھو رنگ خوب پسي سگهجي ٿو. امداد سھتو سدائين اميدن جون مشعلون ٻاري پنھنجا شعر لکندو رھيو آھي ۽ ھن ڀروسي ۽ اميدن جي ان ڏيئي کي وسائڻ ناھي ڏنو ۽ اھا ڳالھ سندس غزلن مان پروڙي سگهجي ٿي. امداد سھتي کي سنڌ ۽ انسانيت سان پيار آھي جنھن ڪري ھو سماج جي بدبودار روايتن خلاف کُلي لکي ٿو. امداد سھتي جي غزلن ۾ محبوب جون اکيون ۽ وکريل وار، ھوا جا جهوٽا بڻجي لفظن جو ويس پائن ٿا. ھن جي غزلن ۾ سنڌوءَ جي ھوائن جي ھٻڪار بہ آھي تہ ڪينجهر جي شام جي زرد رنگ جا لباس پڻ پاتل آھن. امداد جي غزلن ۾ ٿر جي ڀنل واريءَ جي خوشبو به آھي ته محبوب جي لبن جي لالاڻ به آھي. ھن وٽ محبوب ڌرتيءَ جو حسين ترين تحفو آھي.

Title Cover of book وڃايا ريت ۾ پيرا

ساههُ سيني ۾ يار باقي آ

ساههُ سيني ۾ يار باقي آ
موت کان پوءِ پيار باقي آ

نيڻ آھن نھار ۾ اٽڪيا،
ھائو چئہ، انتظار باقي آ.

بي سڪوني ۾ لوھ لڱ منھنجا،
ڪئن چوان مان قرار باقي آ؟

تنھنجا منھنجا پساھ ڀي ساڳيا،
جسم تي تنھنجو وار باقي آ.

ڦول معصوم ھئا, وئي ڇاڻي،
پر خزان ڪاڻ خار باقي آ.

موت ترسي پيو گھڙي کن لئه،
درد دل جو غبار باقي آ.

نيٺ پلبو ته آسرو دل جو،
ھن وچن کان فرار باقي آ.

زلف امداد اڳيان کنڊيڙين ٿي،
بس اسيري ۾ ڇار باقي آ.