نيٺِ محبت قريب ٿي يارو!
ٿي ويو آ سڦل سفر سارو.
جا به دشوار هئي صفا منزل،
عشق ٺاهي ڏنو نئون چارو.
مون حياتي ڏني تنهنجي در تي،
تو سدائين ڏنو ڏکن ڳارو.
جوڳياڻيءَ اکيون ڇو چورايون؟
اک ڀڃي ٿو پڇي کلي ڍارو.
سانوڻي سان اچين هان گڏ تون ڀي،
روح رهجي ويو هي تاسارو.
هڪ قبر جي زمين ها ملندي،
پاڻ ڏي ناهي ڪو ٻني ٻارو.
رات آڪاس کان جو وڇڙيو هو،
جهول ورتو زمين سو تارو.
لڙڪ پيئندي عمر گذاري آ،
مرڪ “امداد” جي هئي گذارو