شاعري

وڃايا ريت ۾ پيرا

امداد سھتي جي غزلن جي پنھنجي بيھڪ، رَسُ ۽ چَسُ آھي. ھو بنيادي طرح رومانٽڪ شاعر آھي ۽ سندس غزلن ۾ دل لڳيءَ جو اھو رنگ خوب پسي سگهجي ٿو. امداد سھتو سدائين اميدن جون مشعلون ٻاري پنھنجا شعر لکندو رھيو آھي ۽ ھن ڀروسي ۽ اميدن جي ان ڏيئي کي وسائڻ ناھي ڏنو ۽ اھا ڳالھ سندس غزلن مان پروڙي سگهجي ٿي. امداد سھتي کي سنڌ ۽ انسانيت سان پيار آھي جنھن ڪري ھو سماج جي بدبودار روايتن خلاف کُلي لکي ٿو. امداد سھتي جي غزلن ۾ محبوب جون اکيون ۽ وکريل وار، ھوا جا جهوٽا بڻجي لفظن جو ويس پائن ٿا. ھن جي غزلن ۾ سنڌوءَ جي ھوائن جي ھٻڪار بہ آھي تہ ڪينجهر جي شام جي زرد رنگ جا لباس پڻ پاتل آھن. امداد جي غزلن ۾ ٿر جي ڀنل واريءَ جي خوشبو به آھي ته محبوب جي لبن جي لالاڻ به آھي. ھن وٽ محبوب ڌرتيءَ جو حسين ترين تحفو آھي.

Title Cover of book وڃايا ريت ۾ پيرا

نيٺِ محبت قريب ٿي يارو!

نيٺِ محبت قريب ٿي يارو!
ٿي ويو آ سڦل سفر سارو.

جا به دشوار هئي صفا منزل،
عشق ٺاهي ڏنو نئون چارو.

مون حياتي ڏني تنهنجي در تي،
تو سدائين ڏنو ڏکن ڳارو.

جوڳياڻيءَ اکيون ڇو چورايون؟
اک ڀڃي ٿو پڇي کلي ڍارو.

سانوڻي سان اچين هان گڏ تون ڀي،
روح رهجي ويو هي تاسارو.

هڪ قبر جي زمين ها ملندي،
پاڻ ڏي ناهي ڪو ٻني ٻارو.

رات آڪاس کان جو وڇڙيو هو،
جهول ورتو زمين سو تارو.

لڙڪ پيئندي عمر گذاري آ،
مرڪ “امداد” جي هئي گذارو