ادا هُن جِي دل کي وڻي ٿي وڃي،
ڏئي ٽهڪ مونکي کڻي ٿي وڃي.
ڊگها وڻ سفيدي جا رستي ۾ هي،
جتان چاندني ڀي ڇڻي ٿي وڃي.
بدن جي هي خوشبوءِ لڪائي کڻي،
هوا سان چڪر جو ھڻي ٿي وڃي.
اکين جي هلي ڪاڪ ۾ جي اچي،
اڃا هيءَ محبت گهڻي ٿي وڃي.
دعائن کان ٻاهر نه نڪري سگهي،
اڪيلي ته منهنجي ڄڻي ٿي وڃي.
مٺين ۾ رکي قيد مون وقت کان جا،
هٿن مان سا کسڪي پڻي ٿي وڃي.
جي پائي لٽا يار گيڙو اچي،
وري عشق جو ئي ڌڻي ٿي وڃي.
ضروري نه امداد! آ سانوڻي،
وسي اک ۾ اک جي ڪڻي ٿي وڃي.