اڄ اهو ماهه رُو روبرُو ٿي وڃي
شاعريءَ جي زبان گفتگو ٿي وڃي
پيار جو پاند ليڙون هجر ۾ ٿيو،
سٽ نفرت جي سان ڪئن رفُو ٿي وڃي!؟
مات اهڙي ملي ماٺ ويئي لڳي،
نينڍ تي نينهن ڀي سرخُرو ٿي وڃي.
پير پيڙا وساري پنهنجي پيار ۾
ڇير سان رقص ۾ جو محو ٿي وڃي
چين تنهنجو ڪڏهن ڀي نه رهندو تو وٽ،
جي ڪمهلائي ڪويل جي “ڪو” ٿي وڃي.
آس آرس ڀڃي دل ۾ جاڳي پئي،
هو نظر جي اچي آبرُو ٿي وڃي.
ٿورڙو ئي سهي بس جي مرڪي ملي،
پوري ”امداد“ جي آرزو ٿي وڃي.