ياد ڪا چشم تر ڪري ويئي
مون ۾ هوءَ پنهنجو گهر ڪري ورئي
اڄ ڏئي پنهنجي ڪا خبر مون کي
پاڻ کان بي خبر ڪري ويئي
آ وٽس ڄڻ بهارن جو ميلو،
جا خزان جي نظر ڪري ويئي.
هونئن ته ٻئي نيڻ ڄڻ هئا ساحل،
دل ۾ ويندي ڀنور ڪري ويئي.
ڪا قيامت ڇڏي هن آ مون ۾،
منهنجو مشڪل بسر ڪري ويئي.
هئي حياتي مٺاس امرت جو،
هو هٿن سان زهر ڪري ويئي.
مون کي ڏيکاري پنهنجو هڪڙو در،
عمر ڀر در بدر ڪري ويئي.
جنهن جي لاءِ پاڻ کي اڙايو مون،
سائي دل ڇا حشر ڪري ويئي.
پنهنجا امداد! درد ۽ يادون،
زندگي لئه ثمر ڪري ويئي.