امداد جي ڪويتا سورنهن سينگار ڪريو بيٺي آھي
شاعري زندگي جو گيت آھي انهي گيت ۾ ڪي رزميه، ڪي انقلابي ڪي مزاحمتي ڪي سماجي ڪي سياسي ۽ ڪي خارجي ته ڪي داخلي شعرن جي صورت ۾ هڪ تخليقڪار جي قلم مان نڪري ڪاغذ جو پيٽ ڀريندا آھن انهن سمورن شعرن کي ڳنڍي ملائي ڏسبو ته جيون جو اهڙو گيت نظر ايندو جنهن ۾ دکن، دردن. خوشين. ٽھڪن مرڪن کان ويندي لڙڪن ۽ مسافري جا عڪس سامهون ايندا. هي سڀ تصويرون هڪ ڪوي پنهنجي ذھن ۾ پچائي پوءِ شعر رچيندو آھي انهي رچنا ۾ شاعر پنهنجي من ڀاونا سان گڏ جڳ ڀاونا به شامل ڪندو آھي جي ها بلڪل ايئن ئي شاعري جي سفر جو هڪ مسافر جيڪو فوج جهڙي سخت ڊيوٽي ادا ڪندي مختلف محاذن تان موت کي ڏسندي تتن ڪاڙهن ۾ جئ جهوريندڙ لُک سان لڙندي جسماني طور رُڪ ٿي روحاني طور ملائم نرم رهندي شائستگي اپنائيندي ڪويتائن کي پنهنجن ٻکن ۾ پناھه ڏيندي داخلي توڙي خارجي ڏيکن جا منظر چٽي ٿو ۽ پنهنجي اندر جي اور شعرن جي روپ ۾ اسان اوهان سامهون آڻي ٿو زندگي ۽ موت جي جيڪا شڪل امداد سهتي ٺاهي آهي اها ڪجھ هن ريت آھي
موت هڪڙو وڏو سچ آ سنسار جو،
زندگي آهي ڪنهن باهه ٻرڻيءَ جيان.
حياتي ۽ مرتيئو ٻئي سچ آھن ٻنهي جو هجڻ هڪٻئي جي هجڻ جي ثابتي آھي.. جيون ڪنڊن جي راھه ته ٻڌو پڙھيو هيوسين پر امداد زندگي کي “باھ ٻرڻي” جهڙي نئين ترڪيب ڏئي اڇهيل خيال ڏئي ويو آھي محبت عبادت آھي اها ڳالھ سُئي هئي پر پيار بابت هي شعر نڪور لڳو:
پيار امداد! آ بهشتي لباس،
خوب جيون تي سو جَچيو آهي.
پيار جا انڪاري ڪافر ئي هوندا. پيار بهشتي لباس جو استعارو ايئن پيو موهي جيئن سورنھن ساله جواني پاڻ ڏانهن ڇڪيندي آھي. امداد سهتي جي ڪويتا سورنهن سينگار ڪريو سامهون بيٺي آھي بس ضرورت آھي ان ڏي نهارڻ جي، ان نظر جي جيڪا حُسن جي پرک رکندي هجي. امداد جي شاعري فن کان ويندي فڪر تائين جيڪا وک کنئي آھي سا وک سجائي آھي ۽ سينگاريل سنواريل آهي سندس مجموعي ۾ اها سونهن پسي سگهجي ٿي.
خاڪي جاني
جوائنٽ سيڪريٽري
سنڌي ادبي سنگت سنڌ