شاعري

وڃايا ريت ۾ پيرا

امداد سھتي جي غزلن جي پنھنجي بيھڪ، رَسُ ۽ چَسُ آھي. ھو بنيادي طرح رومانٽڪ شاعر آھي ۽ سندس غزلن ۾ دل لڳيءَ جو اھو رنگ خوب پسي سگهجي ٿو. امداد سھتو سدائين اميدن جون مشعلون ٻاري پنھنجا شعر لکندو رھيو آھي ۽ ھن ڀروسي ۽ اميدن جي ان ڏيئي کي وسائڻ ناھي ڏنو ۽ اھا ڳالھ سندس غزلن مان پروڙي سگهجي ٿي. امداد سھتي کي سنڌ ۽ انسانيت سان پيار آھي جنھن ڪري ھو سماج جي بدبودار روايتن خلاف کُلي لکي ٿو. امداد سھتي جي غزلن ۾ محبوب جون اکيون ۽ وکريل وار، ھوا جا جهوٽا بڻجي لفظن جو ويس پائن ٿا. ھن جي غزلن ۾ سنڌوءَ جي ھوائن جي ھٻڪار بہ آھي تہ ڪينجهر جي شام جي زرد رنگ جا لباس پڻ پاتل آھن. امداد جي غزلن ۾ ٿر جي ڀنل واريءَ جي خوشبو به آھي ته محبوب جي لبن جي لالاڻ به آھي. ھن وٽ محبوب ڌرتيءَ جو حسين ترين تحفو آھي.

Title Cover of book وڃايا ريت ۾ پيرا

مليو تحفو، ھٿن جو ريشمي رومال ساڳيو آ،

مليو تحفو، ھٿن جو ريشمي رومال ساڳيو آ،
اسانجي جاڳيو دل ۾ وري ڀي خيال ساڳيو آ.

ڪٿي آ ڪنڌ سوريءَ تي، ڪٿي ٻيجل اھوئي آ،
ربابن جو ھوائن ۾ اڃا سرتال ساڳيو آ.

محبت جي خدائي ۾ مگن ٿي رقص ۾ پيا ھون،
وڃي پاتال پيا آهيون اڃان ڀي حال ساڳيو آ.

کلي کيڪار دلڙي سان ڪيون جيڪر اچو ھاڻي،
سجايو جو اسان تولاءِ، اھو پنڊال ساڳيو آ.

پراڻو خط ڏٺم کولي، لڪائي جو رکيو مون ھو،
لکيو جو تو، انھيءَ ۾ تنھنجو سو احوال ساڳيو آ.

ڇڏي امداد! آھين ويو جڏھن کان دوستي پنھنجي،
لڳو ڌرتيءَ تي آيو يار ھي ڀونچال ساڳيو آ.