سموري حياتِي سَفرَ ۾
امداد سهتي کي قُدرت / فطرت قوس قزح وانگي خوبصورت رنگن روپن سان نوازيو آهي، سندس شعورَ ڀريو شاعراڻو شهر روشن ئي روشن آهي. جنهن ۾ سيبتو سِٽن جو سينگارُ، جُملن جو جَمالُ، قافين جو ڪَمالُ ۽ رَديفَن جو رونق اَفروز ٿيڻ به روحن کي روشنيءَ سان گڏ رهبري بخشيندڙ هوندو آهي. سائين خليق ٻُگھيو هڪ جاءِ تي لکيو آهي ته “ورجاءُ شاعريءَ جو نيلام گهر آھي ۽ تقليد شاعريءَ جي تخليقي روشنيءَ کي جهيڻو ڪري ڇڏيندي آهي. انتقاد، شاعريءَ جو ماپو ۽ ڪَسوٽي آھي. عَدم انتقاد، شاعريءَ جي شھرَ جي اوندهه آھي. عقل شاعريءَ جو سُونھون ۽ سائنس شاعريءَ جي ميڊيڪل رپورٽ آھي. رازداري شاعريءَ جي حڪمت ۽ تخيلَ شاعريءَ جا پَرَ آھن. اسلوب شاعريءَ جي ضرورت، قدر، معنيٰ خيزي/ مطلب آھي. قافيا شاعريءَ جا ٿنڀَ آھن. رديفَ، شاعريءَ جا ٻانھن ٻيلي ۽ تجنيس شاعريءَ جي چانڊوڪي آھي چنڊ، شاعريءَ جو محبوب آھي. اِئين شاعريءَ جا رنگ، قدر، گسَ، پنڌ، سڏَ، راھُون، رستا منزلون ۽ مقامَ پنھنجي ھڪ الڳ ڪائنات جوڙين ٿا. اُھا ڪائنات گهڻن قِسمن جي Multifarious ٿئي ٿي، جنھن ۾ ھر قِسم جو انسان پنھنجي جمالياتي حِس توڙي انقلابي سُڌُ سان رھي سگهي ٿو. شاعري ڪرڻ لاءِ تخليقي ذھن جو ھُجڻ لازمي آھي. نه ته مصنوعيت، شاعريءَ جو نڀاڳُ بڻجي پوندي. شاعري ٻوليءَ تي دسترس گُهري ٿي. فَن جي ڄاڻ طَلبي ٿي. مُنفرد اسلوب گُهري ٿي ٽِيڪنڪِ جي تقاضا ڪري ٿي” اهڙي ئي قسم جي شاعري منهنجي اڳيان موجود آهي جنهن جو شاعر هڪ بااخلاق، باڪردار ۽ باضمير آهي، سندس سُڀاوِيڪ جي سرهاڻ تي ڪيترائي ڀونئرا ڀنڀولجي ڀِرن ٿا. اچو ته پاڻ به سندس خيالَ جي خوشبوءَ سان واسجي وڃون.
امداد سائينءَ جي اندرَ ۾ به هڪ اهڙو ئي اَڻ کُٽندڙ ۽ اَڻٿَڪ سَفر جو سلسلو هلندڙ آهي. جنهن کيس شاعر بڻائي ڇڏيو ۽ شاعرن ۾ سندس نانءُ ڳڻائي ڇڏيو. امداد سهتي جي شاعريءَ کي جيئن جيئن گهرائيءَ ۾ پڙهي ڏسبو تيئن تيئن پرک ۽ پروڙ جا نوان نوان راز معلوم ٿيندا.
امداد سائينءَ جي شاعري به ڪارائتي ۽ لاڀائتي ثابت ٿيندي. اميد ٿي ڪجي ته سندس هي پهريون شعري مجموعو نالي “وڃايا ريت ۾ پيرا” ادبي ميدان ۾ جهجهي جاءِ والاريندو.
معشوق مُحسن ابڙو
آڪٽوبر2021ع