ويران اداسيءَ جي واديءَ ۾ پريشان مان
موٽڻ جو الا رستو ڀلجي هان ويو جان مان
سادي هن طبيعت کي ڪيڏو مون هو سمجهايو،
تنها ٿي سهان ٿو هي اندر جو طوفان مان.
بخشين جي خطا، بخشش ڪر مون ته نماڻي جي،
انسان کي ماري ڀي سڏجان ٿو ته انسان مان.
ٿي شام سڏي مونکي هيءَ نانءُ کڻي منهنجو،
فرمان ٿيو جنهن کي سو درد جو درمان مان.
هي تند نئين ناهي سرتال نئون ناهي،
ٻيجل جي صدا مان ئي وو!ڀاڳو1 تنهنجو تان آهيان.
مان پيار ورهائڻ لئه پرديس مان آيو هان،
امداد! تنهنجي هان ٺاروشاهه2 جو مهمان مان.
1. ڀاڳو ڀان 2. منهنجي جنم ڀومي