جڳ جي ھُٻڪارَ ڇڏي يار! ويون.
ڪُونجون ڪُونجار ڇڏي يار! ويون.
ٽڪ ٽڪ گھڙيال ڪري ٿڪجي پيو,
گھڙيون جھنڪار ڇڏي يار! ويون.
جَي پوپٽ موھي آڻينديون هيون,
سُرھاڻيون ڏار ڇڏي يار! ويون.
مَن جي جھوليءَ ۾ ڪيئي سھڻيون،
ھي پيار اَپارَ ڇڏي يار! ويون.
جن جو ٿيندو ھئو ڇوڙ اکين مان،
نديون رُخسار ڇڏي يار! ويون.
جيئن ويا لفظ رُسي ميران کان؟
تارون سُرتار ڇڏي يار! ويون.
امداد! گلابي آسون منھنجيون,
دل ۾ انڱار ڇڏي يار ويون!