شاعري

سنڌڙيءَ جو سوڳنڌ

بخشل باغي ڌرتي جي قرض کي فرض جيان نڀائڻ جو فن خوب ڄاڻي ٿو. ھي ڪتاب سندس مزاحمتي شاعريءَ جو مجموعو آھي. بخشل باغي لفظن جي ڄار ۾ اُلجهڻ بنان تخليقي پنڌ ۾ پنھنجا پيچرا پاڻ ٺاهيندو وڌندو ٿو رهي، سندس هي مزاحمتي شاعريءَ جو مجموعو پنھنجي ڌرتيءَ سان بي پناھہ اُنسيت ۽ انياءَ خلاف  آواز جو اهڙو سنگم آهي، جنھن تي پاڻمرادو پاڻ نڇاور ڪرڻ جو جذبو ڪَر موڙڻ لڳي ٿو ۽ اهائي خوبي باغيءَ کي ٻين ڪوتاڪارن کان الڳ ۽ منفرد هنڌ تي رسائي ٿي.

  • 4.5/5.0
  • 46
  • 15
  • آخري ڀيرو اپڊيٽ ٿيو:
  • بخشل باغي
  • ڇاپو پھريون
Title Cover of book سنڌڙيءَ جو سوڳنڌ

ڪاري سانجهي

ڪاري سانجهي

هي ڇا ڏِسندي ڏِسندي، منھنجي منڇر گُم ٿي وئي؟!
ڇوليون ڇُلندي ڇُلندي، منھنجي منڇر گُم ٿي وئي!

اُکَ کُٽي ويندي هئي پوءِ به جَر نه کُٽندو هو
جنھن جي پاڻي مان جيون جو هر رنگ به ڦُٽندو هو

ٻيڙيون وَنجهه، مُھاڻا مُرڪي اُڇليندا ها ڄار
پکين سان گڏ تُڙڳي تُڙڳي تَرندا ها جي ٻار
ڪاڏي ويا منھنجي منڇر جي جوڀن جا ڪردار؟
هوريان هوريان سُڪندي سُڪندي،
منھنجي منڇر گُم ٿي وئي

چانڊوڪيءَ ۾ چِڻنگون چِڻنگون لَھرون ٻَرندي هُئي
سِڙھ ڪري هُو چنڊ گَگن کي ٻيڙي تَرندي هُئي

تارا تارا جِهرمِر جِهرمِر منڇر هئي ٿيندي
وائيءَمان سُر جي ڪا ور ورٻيڙي هئي تَرندي
ڪَتيون ڪَتيون رات سَموري سپناهئي اُڻندي
اُجريون باکُون ڦُٽندي ڦُٽندي،
منھنجي منڇر گُم ٿي وئي

پنھنجو صدين کان هو سَڱُ سِياپو منڇر مَنجهه
مَرڻو ڀي هو پاڻيءَ مَنجهه جِياپو منڇر مَنجهه

مَرڻا، پَرڻا جِيءُ جِياپا جُڳُ جُڳُ پاڻيءَ سان
عشق، وڇوڙا لِڪندي لِڪندي ميل مُھاڻيءَ سان
هاءِ، ويو سو وقت وهامي ويل وِهاڻيءَ سان
آڙين وانگي ڪُسندي ڪُسندي،
منھنجي منڇر گُم ٿي وئي

ماءُ ٻُڌائي ٿي آکاڻي روئي مَنڇر جي
ليڙون ليڙون ٿي وئي آخر لوئي منڇر جي
نيڻن جو هي ڏيکُ ڏِهاڙي ڳوڙها ڳاڙي ٿو
هَڙٻاٺيون ٿيل انگَ، اَنگن تي ڪيڏا چاڙهي ٿو
تارونءَکي هيءَ اُڃ اُڃايل ڪاڙهو ڪاڙهي ٿو
ڪارا ڪَڻڇي ڪَڙهندي ڪَڙهندي،
منھنجي منڇر گُم ٿي وئي

سنڌو دريا توکي ساري ساري سُڏڪي ٿو
واريءَ جي ويرن کي واري واري سُڏڪي ٿو
گاج نَئين جو اُجرو پاڻي توکي ڳوليندي
پياسا پياسا مَن جا پاسا ڄڻ ڇاڇوليندي
ڪُونجن جو وَرلاپ سڄوهي ڪاڇو روليندي
ڪاري سانجهي لَھندي لَھندي،
منھنجي منڇر گُم ٿي وئي