نئين سنڌ جا نَوان رَتن
ََٻَڌي ٻاٽ جي ٻُٽ اُونداھين ۾
کڻي ٿا وَڃن منھنجا شَھزور جوڌا
کَنڀيا سنڌ جا پُٽ اُونداھين ۾
مگر ڪين خاموش ٿيا مور جوڌا
سَڀن جي چَپن تي آ وِينا وطن جي
سُرن ۾ سِرن جون صدائون هَوا ۾
لَٿي گهوٽ جي ناھ ميندي هٿن جي
گَجي ڪيڏي گجگوڙ گهايل گهٽا ۾
ڪيا سَڏَ سُھڻيءَ ته ڇوليون ڇُلي پيون
اُٿيون مارويون ڳاٽَ اُوچا ڪَري اڄ
هَٿن ۾ ٻَرن مَشعلون اَمن جون ٿيون
اُٿي موج مھراڻ ۾ ٿي وَري اڄ
اِهي رت جا ريج ڏي مَقتلن کي
ڪَٽي ڇڏ ڀلي ڪَرٽ سان تون بَدن هي
اَذيت ڪندي ڪين ڪُجهه گهايلن کي
نه ٻوليندا ٻاڙو ڪڏهن ڀي رَتن هي
تون ٿَڪجي ئي پوندين کَنڀيندي کَنڀيندي
مگر ڪين ٿَڪباسين کَڄندي ڪڏهن ڀي
لَھس توکي لَھسائيندي پئي ڏَنڀيندي
نه جُهڪنداسين تو آڏو ڊِڄندي ڪڏهن ڀي
*