اُجاڙيو تو ڀُنڊاڙ جي ٻيٽ کي
اِهي سمنڊ جون ٻيٽ ٻيلاٽيون
مٿان کارڙي ڇاڻ تي چنڊ آ
چٽي چاندني چيٽ ٻيلاٽيون
سنڌوءَ کي سڏيندو پيو سمنڊ آ
سنڌوءَ ڇوڙ کي اُڃَ آهي گهڻي
پَريان سنڌ ساگر اُٻاڻو اَلا
اُتر ڏي مُھاڻيءَ ڏٺو اَک کڻي
پَتڻ تي اُڃايل مُھاڻو اَلا
ڪري ڳاٽ اوچو”موهن جو دڙو“
ڏِسي”کيرٿر“کي صدين کان پيو
”رَني ڪوٽ“خاموش آهي کَڙو
پڙاڏو، سَڏن ڪارونجهر جي ڪيو
”ڏِنگي“کي نِنڌڻڪو ڇڏيو تو ڪري
اُجاڙيو ٿو”ڀُنڊاڙ” جي ٻيٽ کي
صدين جو رَهاڪو بُکيو ٿو مَري
ٿُڏو تو هَنيو آ بُکيي پيٽ کي
اُتر، لاڙ، ڪاڇو هي ڪينجهر ٿَرِي
ڪراچي کان ڪشمور جاڳي پيو
نه ڏيندا سمنڊ جي هي توکي ذَرِي
سڄي سنڌ آواز هڪ ٿي چيو
*