خيمي مٿان چنڊ
کڻي آيو پاڻ سان، پاڻي پيڙائون،
چارئي ڏِسائون، ٻُڏل آهن ٻوڏ ۾.
*
پاڻي آهي زندگي، هڪڙي حد تائين،
اُن کان پو سائين!ساھُ بَچائڻ آ ڏُکيو.
*
سارنگ!تنهنجا رنگَ سڀ، هيل ويا وِٽڙي،
ڪيڏو ويو پَکڙي، ڪارو رنگُ ڪئنواس تي.
*
صَبُر ڪر سانوڻ!ايڏو ڏَمر ڏيهه تي،
ڪڪرن جا هي ڌَڻ، ڌُوڪي وَڃ تون سمنڊ ڏي.
*
ڪيڏي آ گجگوڙ، هانءُ ڏَڪائي ٿي ڇڏي،
ايڏي ٻوڙان ٻوڙ، اڳ نه ڪئي هُئي سانوڻي.
*
هيلوڪي برسات، کڻي آئي آفتون،
جيون جي هر ذات، پاڻي، پاڻي ٿي وئي.
*
ڪڪر کڻي آئيا، شايد سمنڊ سَڄو،
پاڻي آھ وڏو، هر پاسي ڄڻ ٻوڏ آ.
*
ڪرم ڪر مولا!ماڻھو سَتايل اَٿئي،
بَرسا، تون نه ايترا، ڪڪرن جا ٽولا،
بارش ۾ ڳولا، سُڪِيءَ جي هر ساھ کي.
*
ڪيڏا اُڀا هَٿَ، اکيون سڀ آڪاس ۾،
سانوڻ ڏَمري آئيو، ڪانھي ڪڪرن ڪَٿَ،
مولا! ٻُڏن مَٿَ، تون ئي ڇپر ڇانوَ ٿي.
*
اهڙي حالت اڳ، مِينھَن ڪڏهن ڪين ڪئي،
ڪي به نه بَچيا دَڳ، پاڻيءَ ريءَ نه جاءِ ڪا.
*
ڍنڍون، ڍورا واھ ۽، سِم نالا به سڀئي،
نيٺ وَهي اڄ آئيا، ٻوڙيئون ڳوٺ ڪئي،
پاڻي آ ٿي وئي، ڌرتي، ساري ديس جي.
*
نالي جي سرڪار، رُڳو امدادن پُٺيان،
ٻُڏي ويا مِينھن ۾، جوان، ٻُڍا ۽ ٻار،
ناريون، جُهونيون، جُهوپڙا، ٻَنيون، شھر، بَزار،
پوءِ به سڄي اخبار، گندي سياست سان ڀَريل.
*
منھنجي ڌرتيءَ جا سڀئي، ساوا، ساوا کيت،
ٿي ويا مليا ميٽ، سُک کڻي وئي سانوڻي.
*
خيمي مٿان چنڊُ، چانڊوڪي آهي ڪئي،
پاڻيءَ جو پر سمنڊ، پوبه کُٽي ئي ڪين ٿو.
*
سانوڻ گُذري ويو مگر، گُذري ڏُک نه ٿو،
اڄ به ڪئمپن ۾ الا، تَڙپِي سج لَٿو،
مِينھَن ڪيو دربدر، ڪچو گهر به ڊَٿو،
ڍڪيل ناھ مَٿو، پوتي، پَٽڪو ويا لُڙهي.
*
گهُٽون، مَڇرَ، جيت ۽، پَٽي ڪُت پَئي،
مِينھَن جھڙي هيل ڪئي، اهڙي اڳ نه ڪَئي.
گوڙ ڪري گجگوڙ ٿي، کِنوڻين تَجلا ڏَئي،
بادل مَنجهه ڀَئي، بَرسي ٿو اڄ ڀُونءِ تي.
*
ايڏي مِينھَن وَسَ، سانوڻ! منھنجي ديس تي،
ساھ کنيو هو مَس، ٻوڙي ڇڏيو تو وري.
*
سانوڻ کڻي آفتون، آيو آ بي حد،
ڪئمپون ڀَريل مال جيئن، کوڙ ضرورت مند،
بَچيل آهن چند، باقي سڀ مُتاثرين
(2010ع جي برساتن جي تباھ ڪارين تي)
*