خوابن ۾ کَرڙي
صبح سان تنھنجي وڇوڙي جي خبر
ھيروشيما تي ڪِريل اَيٽم جيان
اوچتو دل جي مٿان اھڙو ڪِري
ھانءُ ٿو سيني مَنجهان نِڪتو اچي
ڪنھن غلط ھي ڄاڻ شايد آ ڏنو
ايئن مُمڪن ٿي سگهي ئي ڪين ٿو
جو اَچانڪ موت ڀاڪر ۾ ڀَري
دُور توکي پنھنجي ڌرتيءَ کان ڪَري
تون ته گَھري ننڊ ۾ آھين سُتل
خواب پنھنجي ديس جا پيو ٿو ڏسين
دل ته ھوڏي ڪين ٿي ڪُجهه ڀي مَڃي
تنھنجي وِڇڙڻ جي حقيقت ڪُوڙ آ
منھنجي خيالن ۾ اَڃا مُرڪين پيو
لفظ تنھنجا ڳالھڙيون مَھڪن پيون
ٽََھڪَ تنھنجا ٿا تَصور ۾ ٽِڙن
تون مُحبت جو ھُئين ڪو شاھڪار
توکي قُدرت خاص خلقيو ھو مِٺا!
پيار تنھنجي جي مِٽي ھئي ايتري
جنھن مَنجهان تون ئي جُڙيو جُهونجهار ھُئين
تون ڀٽائيءَ جو اَٿڪ ڪردار ھُئين
سُرَ تنھنجا ھئا ڀٽائيءَ جو ڀَرم
تو صَدا جنھن جي سُرن ۾ ھُئي ھَئين
تون وَطن جو واھرو وڙھندو رَھئين
تون وَڌئين اڳتي سدائين بي ڊَپو
وِکَ پُٺتي ڪين ڪئي ڪڏھين به تو
تون ته سيد جو وَطن لئه سَڏُ ھُئين
تون ته ھيڻن جو ڏُکايل ھَڏَ ھُئين
تون وڏي جو ھُئين حَوالو ھر گهڙي
تو ڪئي پئي روشني اُونداهه ۾
پيار جي توسان سَڀن دَعوا ڪئي
پيار تو سڀ سان ڪيو مَحبوب جيان
تنھن ڪَري محبوب سڀني جو ھُئين
ساھُ ۾ سانڍيئي رسالو شاهه جو
تون ته کاھوڙي ڀٽائيءَ جو ھُئين
تو سَسيءَ جا سُور سَڀ مُرڪي سَٺا
مارئيءَ جيان لَڄَ ڌرتيءَ جي رَکي
تو ۾ سُھڻيءَ جي سَلامت سِڪَ ھئي
تو ۾ لالچ ڪين ليلا جي ھئي
تون ته راڻو راڄ جو بڻجي وَئين
تنھنجي رَڳ رَڳ ۾ ٻُريو ٻِيجل پئي
تو ۾ ڪيڏارو ڪُڏيو پئي ھر گهڙي
تنھنجي خوابن ۾ هئي کَرڙي رُڳو
ڪين توسان ويڙھ ۾ ڪو ڀي پُڳو
تون سموري عُمر ڪاھيندو رھئين
انقلابي گيت ڳائيندو رھئين
تو جبل جهاڳيا وَطن جي جاڳَ جا
تو ۾ شُعلا ڀَڙڪيا پئي آڳَ جا
تنھنجي مِٽيءَ ۾ مِلاوَٽ ڪين ھئي
تو ۾ خوشبو ھئي مِٽيءَ جي مَھڪندڙ
چاھ تنهنجو ديس سان هو چَھڪندڙ
تو مِٽيءَ جي مانُ کي اُوچو ڪيو
تنھن ڪري تنھنجي مِٽيءَ کي مانُ آ
تنھنجي وڇڙڻ جو وڏو اَرمانُ آ
(ساگر حنيف بُڙدي کي ڀيٽا)
*