سنڌ صدين کان
”ڪُن” کان ڀي اڳي، سچ ته”هُن“کان اَڳي
سنڌ موجود هُئي هِت صدين کان اَڳي
ديس آ مُنھنجو تھذيب جي اِبتدا
ساک جنھن جي ڏئي آ رهيو “اِسٽوپا“
سنڌ جي سيِنڌ سنڌوءَ سَنواري سدا
جنھن جي لھرن تي جِهرمِر ڏِياري سدا
جنھن جي پاڻيءَ مان جَنميو“موهن جو دڙو“
ڳاٽ اُوچو کڻي اڄ به آهي کَڙو.
جنھن مان مُھذب پَڻي جي آ تخليق ٿي.
پُراَمن آجپي جي آ تصديق ٿي.
هر قدم تي نِراليون نِشانيون مِليون.
کوڙ گيڙوءَ رَتيون هِت ڪھاڻيون مِليون.
ڏاند گاڏيءَ جو ڦِيٿو جيئن ئي ڦِريو.
دور بيٺل صدين کان هو اَڳتي سُريو.
وقت کي تيز رفتار ويئي مِلي.
ڊيل وانگر هي دنيا به پيئي ٽِلي.
پيرَ جُهومي “سَمبارا” کَنيان ڀُونءِ تي.
رنگَ هوليءَ جا سَڀني هَنيان ڀُونءِ تي.
گِيان جا دَرَ کُليا ويد تخليق ٿيا.
گيت سنگيت جا سج به اُڀري پيا.
”اوم“کولي اکيون سِير سنڌوءَ ڏِٺي.
کيس آجيان ڪئي سنڌ منھنجيءَ مِٺي.
سُونھن، سُرهاڻ سان سي سنڌوءَ جون ڪَنڌيون.
مھڪنديون ئي رهيون پو ڪروڙها صديون.
جنھن جي پَوَتر مِٽيءَ مان مُحبت ڦُٽي.
جنھن جي خوشبو اَڃا تائين ناهي کُٽي.
سنڌ ڌرتي اَمن جو حَوالو اُتم.
جنھن رکيو ساري انسانيت جو ڀَرم.
جنگ جو ڪو به جنھن وٽ تصور نه هو.
ڪو به ڀالو نه هو ڪوبه خنجر نه هو.
”اَيڪتا“جو ڏنو دَرس جنھن هر گهڙي.
منھنجي تھذيب جي آ اُتم هر ڪَڙي.
جنھن جو اِتھاس دنيا ۾ آ مُنفرد.
آسمانن کان اُوچو گهڻو اُن جو قد.
وقت جي ماپ جنھن آڏو پَوندي کُٽي.
سنڌ جيجل مَنجهان هر خُدائي ڦُٽي.
هي ٿي دنيا جي ماٿي تي بنديا لڳي.
سنڌ موجود هُئي هِت صدين کان اڳي.
*