پاڻي ڏِيوم پاڻي، درياهه ٿو چَوي
ڪَربل جي ھيءَ ڪھاڻي، درياهه ٿو چَوي.
واري به ڄڻ ته واڳون، ڀاڱا ڪئي سنڌو،
وائي نه ڪا وَراڻي، درياهه ٿو چَوي.
رَگويد روح منھنجو، ڪيلاش کان مٿي،
تھذيب آ پُراڻي، درياهه ٿو چَوي.
سنڌو اَزل کان آهي، جيون جَھان جو،
ھر يُگ جي آڏواڻي، درياهه ٿو چَوي.
باکون ڪَڍيون سدا سج، گيڙوءَ رَتيون ڦُٽي
ھر شام صُوفياڻي، درياهه ٿو چوي.
مَرندو نه ڪو مُھاڻو، جُهرندي نه ناوَ ڪا،
ھر مُرڪندي مُھاڻي، درياهه ٿو چَوي.
ڪيڏا به تون سنڌوءَ تي، پَنجوڙ وِجهه کڻي،
رھندي نه قيدياڻي، درياهه ٿو چَوي.
*